Thuiskomen, duizend kilometer verderop

Simon Maris uit Leuven fietst met vier vrienden naar Turijn in de voetsporen van Don Bosco

„Op het speelplein bezorg je als animator kinderen allereerst een leuke tijd”, zegt Simon Maris (23) uit Leuven, zeven jaar actief tijdens de zomermaanden op het Speelplein Don Bosco in Oud-Heverlee, eerst als animator en vervolgens als hoofdanimator, „Gaandeweg bouw je echter een vriendengroep uit. Je maakt samen zoveel mee, het plein ziet je groeien en veranderen, en uiteindelijk besef je dat het plein en de kinderen ook jou veel hebben gegeven.”
Daarom vatte Simon Maris samen met vier bevriende animatoren, Bram, Mats, Rens en Wout, het plan op om plein en kinderen te bedanken. „We besloten geld in te zamelen voor de speelpleinwerking met een fietstocht naar Turijn, de bakermat van de Don Boscobeweging”, vervolgt hij. „Het idee komt niet uit de lucht vallen. Een groep hoofdanimatoren die even geleden afscheid nam, deed het ons voor met een fietstocht langs alle Don Bosco-speelpleinen in Vlaanderen.”
Meteen rees een probleem. „Zo’n fietstocht in de voetsporen van Don Bosco bestond niet en dus stippelden Wout en ikzelf een route uit van zes dagen, tweehonderd kilometer per dag”, vertelt Maris. „Al doende beseften we dat de tocht door de Alpen zwaar zou worden en we training nodig hadden. We zochten sponsors, gepaste kledij, degelijk materieel. We bestudeerden geschikte voeding en schaften rollen aan om bij slecht weer thuis te trainen. En we bemoedigden elkaar om het vol te houden.” De vijf jonge gasten vonden vier mensen bereid om hen met de bezemwagen te volgen.
Tijdens de paasvakantie togen Simon Maris en zijn fietsgezellen op weg. „Niet het meest ideale moment”, weet hij inmiddels. „We dienden onze route op het laatste moment aan te passen omdat een bergpas nog gesloten was. En in de Alpen sneeuwde het zowaar. Tijdens de laatste kilometers van de klim werden we gelukkig afgeschermd door een zuilengalerij over de weg. We fietsten elk in ons tempo, geraakten elkaar kwijt en pikten elkaar opnieuw op. Als bij wonder kwamen we samen in dat laatste stuk. Het was zo’n beklijvend moment: samen de sneeuw trotseren na zo’n vermoeiende klim. Voor het eerst in mijn leven had ik tranen in de ogen.”
Terwijl ze kilometers maalden, hadden de jongelui veel tijd om na te denken. „We haalden herinneringen boven aan onze speelpleinactiviteiten. We beseften dat we elkaar de rest van het jaar wat uit het oog verloren en pikten de draad weer op. We ontdekten verschillen en raakvlakken. Zo was de tocht voor iedereen een afsluiter van een hoofdstuk en een dankbare terugblik, behalve voor Mats, die deze zomer start als hoofdanimator. Hij zag het als een kans om aansluiting te vinden bij de figuur van Don Bosco.”
De tocht eindigde in Turijn, bij de kerk waar Don Bosco begraven ligt. „Het voelde aan als een thuiskomen, maar dan wel duizend kilometer verderop”, blikt Maris terug. „Onze volgers en vrienden van het plein stonden ons op te wachten. We realiseerden ons dat Don Bosco dan wel het eindpunt was van onze tocht, maar in werkelijkheid het begin was van iets moois.”
De herinneringen zal hij altijd meedragen. En meer dan dat. „Ik heb een bachelor lerarenopleiding op zak en studeer nu sociale re-adaptatiewetenschappen”, besluit Simon Maris. „Onmiskenbaar beïnvloedde het plein mijn studiekeuze en geeft het aldus richting aan mijn verdere leven.”