Dankviering vicaris Luk De Geest
Niet minder dan vijfentwintig jaar stuurde Luk het vicariaat aan dat de liefde van de Kerk behartigt voor zieken, armen, mensen met een beperking, vluchtelingen, gevangenen en al wie kwetsbaar is en in nood.
Peter Vande Vyvere, opvolger van Luk als bisschoppelijk gedelegeerde voor diaconie en caritas, verwelkomde de aanwezigen.
Bisschop Luc Van Looy leidde de avond in met een eerste dankwoord en een korte typering van de gevierde:
“Vooral dat je, ook bij tegenslag of tegenwind, nooit de goede moed en het humeur verliest, bewonder ik.”
Johan Verstraeten, hoogleraar ‘sociale ethiek van de Kerk’ aan de KU Leuven, verzorgde de feestrede. Hij stond stil bij de uitdagingen die paus Franciscus aanbrengt voor de diaconie. “De arme is het sacrament van de Godsontmoeting”, zo omschreef de spreker het hart van Franciscus’ sociaal denken.
In diezelfde geest beleefde vicaris De Geest zijn engagement in het bisdom Gent.
Bijbelse gastvrijheid vertaalt zich in zorg voor vluchtelingen. Vanuit die overtuiging zette Luk De Geest zich onvermoeibaar in voor de opvang van vluchtelingen in onze geloofsgemeenschappen. Recent nog bij de vluchtelingencrisis door de oorlog in Syrië. Dat een Syrische band tijdens het dankfeest voor muziek zorgde, was dan ook geen toeval. De vier groepsleden van de band WAJD - ‘alomvattende liefde’ – vluchtten in 2013 naar Europa, vonden elkaar terug in ons land en namen opnieuw de muziekinstrumenten ter hand. Twee van hen, Tammam Al-Rammadan en Tarek Al Sayed, speelden tijdens het dankfeest op fluit en gitaar enkele prachtige weemoedige stukken, gebaseerd op soefimuziek uit Aleppo.
Ze beschouwen hun muziek als een tegengif voor het oorlogsgeweld.
Dankwoorden
Daarna was het tijd voor dankwoorden. Het bleek onbegonnen werk vertegenwoordigers van álle organisaties waar Luk De Geest bij betrokken was, aan het woord te laten. Elf verantwoordelijken, medewerkers en vrienden spraken een dankwoord uit. Ze belichtten kort een of ander aspect van hun werking en illustreerden waarom dat de gevierde nauw aan het hart lag, wat ze aan hem te danken hebben, wat ze van hem leerden.
Het geschetste palet was veelzijdig, maar de contouren eender.
- Luk de Geest staat voor een geloof dat niet in het ijle hangt, maar handen en voeten krijgt;
- hij is een maatschappijhervormer, maar ook een warm en aandachtig mens voor wie gekwetst is of in nood;
- een vergadertijger die moeiteloos namen en getallen uit zijn hoed tovert;
- een kerkleider wars van klerikalisme; een onvermoeibare doener en duizendpoot met een scherp verstand en een moedige visie.
Geschenken
Na de dankwoorden was het tijd voor geschenken. Naast een ‘groeirekening’ en bloemen ontving de afscheidnemende vicaris een kunstwerk van Caroline Willemot, een gipsen beeldformatie die de titel ‘De vluchtelingen’ draagt.
Magnificat
In zijn eigen dankwoord benadrukte Luk De Geest dat hij slechts een dienaar was van zovelen die zich in de hitte van de strijd tegen oorlog, armoede en ziekte concreet inzetten voor de mens in nood.
“Zij die ‘el grito’ – de pijnkreet van de behoeftige lenigen.” Waar putten zij hun hoop?
Waar haalde de vicaris zijn eeuwige daadkracht? “Mijn God is mij genadig”, klonk het met de woorden van Maria. Subtiel, maar met overtuiging verwees hij naar het voedsel van Woord en Brood waarmee elke dag begint. “Mijn dankwoord kan niet anders dan eindigen in een loflied”, besloot hij.
Alle aanwezigen voegden de daad bij het woord en zongen uit volle borst Maria’s magnificat, “Mijn hart zingt voor de Heer”.
Kon het passender om de uittredende vicaris en de huidige rector van het bedevaartsoord van Oostakker uit te wuiven?
Peter Vande Vyvere (die deze impressie schreef) volgt als bisschoppelijk gedegeleerde voor diaconie en caritas Luk op. Hij wordt daarin bijgestaan door diaken Toon Claeys als adjunct-gedeleeerde.
Luk blijft directeur van de Diocesane Bedevaarten en wordt rector van het bedevaartsoord in Oostakker. Hij zal jullie graag ontmoeten tijdens een bedevaart of in Oostakker-Lourdes!