Diakenwijdingen in Gent op 17 oktober

Zondag 17 oktober zal bisschop Lode vVn Hecke vier mannen tot diaken wijden. Voor Orlando en Mathias is het de laatste grote stap op hun weg naar het priesterschap. Sammy en Joost worden gewijd als ‘permanent diaken’, als ‘voorgangers in de dienstbaarheid’. Een eerste kennismaking.

Sammy Claeys (°1979) woont al het grootste deel van zijn leven in Eeklo. Hij volgde er les in het College Ten Doorn waar hij nu zelf godsdienstleerkracht is. Toch is die stap er niet vanzelf gekomen. Sammy ging na zijn studies geschiedenis in de privésector werken maar ervoer al snel dat er ‘meer’ moest zijn. “Na enkele omwegen werd ik aangemoedigd om het eens te proberen in het onderwijs. Dat heeft me nooit meer losgelaten.”  In Eeklo is Sammy ook altijd actief geweest als begeleider in het jeugdwerk, daar leerde hij Kelly kennen en samen zijn ze de fiere ouders van Mona en Martijn.

Joost Van Bouchaute (°1965) is afkomstig van Maria-Aalter. Hij studeerde geschiedenis in Gent en werkte daarna in Leuven voor een onderzoeksproject naar de geschiedenis van de toenmalige BAC, de bank van de christelijke arbeidersbeweging. Joost werkt er nog steeds, al heet de bank nu Belfius en is zijn functie gaandeweg wel eens veranderd. “Ik hoor dikwijls dat de bankwereld een ‘harde sector’ is, maar naar mijn aanvoelen is de plek waar ik nu mag werken een ‘zachte sector’. Ik heb erg goede relaties met de collega’s, ik krijg veel ruimte en ik doe het eigenlijk echt graag.”  Joost is het grootste deel van zijn leven alleen geweest, tot hij tien jaar geleden Machteld leerde kennen, “als een Godsgeschenk dat uit de hemel kwam vallen.”  Vijf jaar geleden stapten ze in het huwelijksbootje.  

Hoe komt iemand ertoe om te kiezen voor het ambt van diaken?

Joost: Het is op mijn pad gekomen en ik ben erin ‘gegleden’. Ik ben lange tijd op zoek geweest naar wat voor mij ‘de juiste plek’ is. Ik heb veel uitgeprobeerd, ik deed vrijwilligerswerk op verschillende plaatsen. Centraal stond wel altijd het ‘bezig zijn met mensen’. Op een bepaald moment dacht ik dat ik het gevonden had: een opleiding coaching. Jammer genoeg moest ik tot mijn eigen ontgoocheling vaststellen dat het toch niet dàt was. Ik had me er al bij neergelegd dat er voor mij dus gewoon ‘geen plek’ was, tot ik in 2015 een folder over het permanent diaconaat in handen kreeg. Dat klikte met de weg die ik innerlijk al langer ging: het verlangen naar Godsverbondenheid dat de laatste jaren groeide.

Plots schoof het in elkaar en het voelde eindelijk juist aan: dienst aan mensen vanuit een grote verbondenheid met God.

Je moet die twee dimensies kunnen samenhouden. Een diaken is geen sociaal werker, want dan mis je de Bron. Eerlijk gezegd, ik had deze weg helemaal niet verwacht, maar als je achterom kijkt, herken je toch bepaalde elementen die in deze richting wijzen.

Sammy : Ja, er is dat mooie beeld van de roeier die met zijn rug naar de toekomst vooruit gaat, terwijl hij zich oriënteert op de ankerpunten van het verleden.

Het is maar achteraf dat we de dingen helder zien.

Als je mij vroeger had gezegd dat ik in het onderwijs ging belanden, dan had ik je nooit geloofd. En nu is de dialoog met de jongeren van vandaag juist de aanleiding tot deze weg. Hun kritische vragen – waarom doe je wat je doet en welk verschil maak jij voor ons?- en hun grote spirituele nood hebben mij gebracht tot deze weg.
Lange tijd hebben mijn echtgenote Kelly en ik wel geworsteld met het woord ‘roeping’. Vanuit het principe ‘Aan de tafel van de Heer kies je niet zelf uw plaats ‘ vroeg ik me af met welk recht ik mij zo’n plaats wel zou toe-eigenen? Is die wijding wel nodig om het werk te doen dat je doet ? Is het niet voldoende naar je doopsel te leven? Het zijn anderen die ons daarin geholpen en gesterkt hebben. Eerlijk waar, als ze hadden gezegd: ‘Het is niets voor u’, dan was ik misschien ook opgelucht geweest. 

Wat is voor jullie de taak van een diaken?

Sammy: Dat woordje ‘taak’ is moeilijk.

Veel mensen vragen mij: ‘wat ga je doen?’ Eigenlijk zou de vraag moeten zijn: ‘ wie wil je zijn?’ 

Zo’n opleiding is ingrijpend, het gaat niet over iets instrumenteels dat je onder de knie moet krijgen. De enige belangrijke vraag is: ben jij bereid om zo iemand te zijn?  Welke daden of concrete engagementen daaruit voortkomen, daar moet je vertrouwen in hebben.

Joost: Het lijkt wel of er over de concrete invulling een zekere flou artistique hangt. Voor Sammy zal het gekleurd zijn vanuit zijn contact met de jongeren, voor mij iets heel anders. Ik hoop zelf dat ik op één of andere manier mensen kan helpen in de beleving van hun Godsverbondenheid.

Ik zou gelukkig zijn als ik ergens kan bijdragen tot de ervaring dat God in elke mens leeft en dat Hij met hen in relatie wil treden.

En misschien gebeurt dat nog het best buiten mijn weten om.

Karen Germeys
foto's: Maîtrise

• Je kan het volledige interview lezen het decembernummer van Kerkplein. 
• Meer informatie over het permanent diaconaat in ons bisdom.