Geborgen in Gods handen

Geliefd, gespeeld, gestudeerd, geïnspireerd, gekozen en straks gewijd. Zo kunnen we bondig het leven schetsen van Kris Cops (41). De Limburger wordt op zaterdag 2 juli door bisschop Patrick Hoogmartens tot priester gewijd in de stilte van het monasterium van l’Assomption Notre-Dame in het Franse Currière-en-Chartreuse, een monnikenklooster dat behoort tot de monastieke familie van Bethlehem, Maria-Ten-Hemel-Opgenomen en de heilige Bruno en waarvan één van de vrouwelijke takken zich in ons bisdom bevindt, in Opgrimbie. Niet toevallig de plek waar Cops’ roeping ontstond.
Na een evangelische maand voor zoekende jongeren in het Zwitserse Genève beslist Kris Cops op 12 september 2004 definitief af te reizen naar het klooster in Currière-en-Chartreuse, in het zuidoosten van Frankrijk, 850 kilometer van Opgrimbie. Zijn ouders René Cops en Ingrid Thijs weten meteen wat het betekent. Ze kennen het kluizenaarsleven. Als buren zijn ze immers nauw verbonden met de kloostergemeenschap in Opgrimbie.
Het is een contemplatieve gemeenschap, waarin een monnik een zogenoemde kluis heeft en waar hij in eenzaamheid of met de gemeenschap acht uur lang bidt, mediteert en het Woord van God bestudeert, vertelt René Cops deze week in Kerk & Leven. Tussendoor is er tijd om acht uur te werken. En zo rest er nog acht uur voor rust en ontspanning. Kris kende zo’n kluis al. Tijdens zijn opleiding godsdienstwetenschappen aan de KU Leuven studeerde hij vaak in het klooster in Opgrimbie. Toegegeven, zijn keuze was verrassend voor ons en het duurde toch een poos om dat te verwerken, ook voor zijn broers en zussen. Kris komt dan ook niet meer naar huis. Een monnik gaat niet met verlof, behalve in uitzonderlijke omstandigheden. Intussen weten we beter. Je kunt fysiek dan wel ver verwijderd zijn, ook in gebed vind je een intense verbondenheid. Niet de kilometers tellen.

Als je samen in de diepte komt bij God, is er geen afstand.

We hebben Kris dan ook moeten loslaten, zegt Ingrid Thijs. Nu kan ik het makkelijker vertellen, de eerste jaren lukte dat niet. We werden echter goed opgevangen door de zusters hier, in Opgrimbie. Ook zij moesten ooit hun familie achterlaten.

Lees verder op www.kerkenleven.be