Geloofsavond in dekenaat Beringen

Dinsdag 9 november ging in de Sint-Martinuskerk te Houthalen-Helchteren de geloofsavond van dekenaat Beringen door. Na maanden voorbereiding was dan deze ontmoetingsavond eindelijk daar… Een broederlijk samenkomen in geloof. Bij aankomst legden de mensen dadelijk contact met de reeds aanwezigen terwijl er op de achtergrond een powerpointvoorstelling werd afgespeeld met hierop allemaal foto’s van verscheidene activiteiten doorheen heel het dekenaat van de voorbije twee  jaar.

De avond werd uiteindelijk ingezet door een klein muzikaal intermezzo van vijf jongeren van het Inspiro-college van Houthalen onder begeleiding van hun leerkracht Donatella Buzzerio aan de piano. Moderator Dennis Dingens gaf het eerste woord aan deken Thieu Plessers die sinds 6 oktober laatst lede de nieuwe deken is geworden van ons dekenaat. Hij stelde zich even kort voor aan alle aanwezigen en gaf hierna het woord aan monseigneur Patrick Hoogmartens.

We hebben onze grenzen gezien de voorbije periode; de pandemie, kerksluitingen, misbruik … Maar doorheen deze beperkingen hebben we ook solidariteit gezien, sprak bisschop Patrick Hoogmartens ons toe. Solidariteit is waar het ook omgaat in Fratelli Tutti; ons in de diepte verbonden weten te voelen. Ons nieuw jaarthema gaat dan ook om broederlijkheid op mystieke wijze leren zien vanuit de liefde die God is. Hij gaf ons 3 punten mee waarin we hieraan kunnen werken:

• In de diepte naar mensen leren luisteren en de hoop van jongen mensen zien.
• Bijzondere aandacht hebben voor mensen die kwetsbaar zijn. “Hebben we allemaal één arme als vriend?” werd ons de vraag gesteld door monseigneur Hoogmartens.
  Onze cultuur leren doorzien, hier kritisch naar kijken en met openheid naar God.

Om dit alles te kunnen volhouden, is geen eenvoudige taak. Echter kan je hier bronnen voor aanboren:

• De Bijbelse horizon voor ogen blijven houden.
• De liturgie leren koesteren en als een tweede thuis aanschouwen.
• De cultuur van het gebed ontwikkelen via geestelijke lectuur alsook geestelijke begeleiding.

Dit alles doen we ook het komende jaar in bijzondere aandacht voor het synodaal proces “samen op weg zijn” dat gestart is op 17 oktober in Hamont. Waar de bisschop graag ons allen mee op weg neemt.

Na deze woorden, kregen we een filmpje te zien van “Amnesty International – Look beyond borders” als inleiding op onze eerste getuigenis. Onze eerste getuige – Katrien Van Orshoven – zich diende te verontschuldigen wegens ziekte. Haar getuigenis werd voorgedragen door onze moderator.

Leven in broederlijkheid en verbondenheid met elkaar… Kijken, luisteren is een heel mooie manier om ons te verbinden met elkaar, en vanuit die verbinding iets van onszelf te delen. Luisteren zouden we kunnen omschrijven als kijken en tegelijkertijd voelen; voelen met onze inwendige voelsprieten. Luisteren naar het lijden van de ander, maar ook naar de stilte. Wanneer het verhaal van de ander mij innerlijk bereikt, deze plek raakt, de plek van doorleefd lijden, dan zal ik delen wat deze plek me leerde.

Als wij allemaal aan elkaar durven vertellen, wat onze spirituele zoektocht doorheen het leven ons leerde, dan zijn we een rijkdom voor elkaar.

Onze tweede getuige was Willy Van Aelst. Hij had het over zijn geloof waar hij zich in was gaan verdiepen na het verlies van zijn dochter op zeer jonge leeftijd, nu twintig jaar geleden. Hoe zijn geloof gegroeid is doorheen de jaren en hij zich is gaan verdiepen in Franciscaanse spiritualiteit. Het doet hem stilstaan bij de gedachten “ Waar zijn we mee bezig?” De woorden die Franciscus hoorde van het kruis “Franciscus, ga en herstel mijn huis, dat op instorten staat” zijn voor hem de leidraad waarvoor hij zich inzet in zijn parochie Eversel alsook in verscheidene kerkfabrieken.

Jef Verhaegen, godsdienstleerkracht bij jongeren van 17-18 jaar, gaf ons zijn antwoord op de vraag “Bidden jongeren nog?”. Hij deed onze blik verruimen door ons er attent op te maken dat jongeren misschien niet meer in de strikte betekenis van het woord godsdienstig zijn, laat staan kerkelijk. Maar velen zijn wel religieus in de ruime zin van het woord. Als jongeren bidden is dit zelden het dankgebed, lofgebed of gebed om vergiffenis. Wel bidden zij vaak het smeekgebed en dit dan soms vertrekkende vanuit een verkeerd godsbeeld: een God die er alleen maar toe dient hun persoonlijke problemen weg te werken. En als Hij dat niet doet, haken sommigen af van hun geloof. Is het smeekgebed dat jongeren dan doen zinloos? Neen… Het smeekgebed zorgt er immers voor dat ons diepe verdriet niet omslaat in een dodelijke wanhoop. 

We staan er niet meer helemaal alleen voor.

Als laatste getuige kwam Karin Mensch, godsdienstleerkracht in de lagere school in Koersel aan bod. Hierin merkt zij dat kinderen als ze jong zijn zich verwonderen in de verhalen van Jezus en meegaan in deze verhalen. Hoe ouder de kinderen worden, hoe moeilijker het is om hun mee te nemen in het geloof omdat zij bewijzen willen. 

En soms heb ik het gevoel dat ik dan faal als leerkracht omdat ik hun dit niet kan geven wat zij vragen in hun geloof. Dan stelt ze zich de vraag waarvoor ze dit alles doet, of haar werk niet zinloos is. En hier krijgt ze soms uit onverwachte hoek een antwoord op, door bijvoorbeeld een uitspraak als deze van een leerling die van school ging verhuizen: Ik ga je missen. Maar ik ga je nooit vergeten juf. Dat weet ik door wat mijn grote zus vertelde. Zij heeft ook bij jou in het godsdienstklasje gezeten en zij gaat nu op kot want ze is al 18. Door jou gelooft ze nog steeds, en vooral in het goede.
Geloof bij jongeren is er nog steeds, ook al denken we soms niet of zien we het niet dadelijk.

Na deze mooie woorden kregen we een muzikaal stuk te horen, gebracht door de dames van het Inspiro-college waarna deken Thieu ons allen nog even een kort woordje toesprak.

Na een fijne samenzang en het gezamenlijke oecumenisch gebed van Paul Franciscus onder leiding van diaken Rik Lenaers kregen we een drankje en heerlijk hapje aangeboden door het Samana-team van Houthalen-Helchteren. Er werd heel wat bijgebabbeld, gelachen en nagepraat over de vele getuigenissen die deze avond aan bod waren gekomen.

Iedereen kreeg bij het vertrek ook nog een aandenken mee aan deze mooie avond via een “message in a bottle” van deken Thieu hemzelf.

Het was een gezellig samenzijn met zijn allen, waarbij ongeveer een 150 personen uit ons dekenaat Beringen vertegenwoordigd waren ondanks de nieuwe covid-maatregelen die pas in voege waren gegaan. Hartelijk dank aan allen die aanwezig waren en iedereen die dit heeft helpen verwezenlijken. Samen als één broeder.

Anya Sourbron-Vilain
Dekenaal secretaris