"Wat had ik dit gemist!", gelovigen over zondagsviering

Velen keken er reikhalzend naar uit: de eerste zondagsviering na de lockdown. Sinds maart waren de publieke liturgische vieringen geschorst en volgden de parochianen eucharistieviering veelal via televisie of het internet. Een gewaardeerd alternatief, maar geen volwaardige vervanging voor het samen vieren. Enkele gelovigen uit ons bisdom getuigen over hun ervaringen van de eerste zondagsviering sinds het opheffen van de maatregelen.

Op de kalender in de sacristie was de tijd stil blijven staan en leek er niets veranderd. En toch… De wereldwijde verspreiding van een nieuw virus verplicht ons om op een andere manier te leven, getuigt parochieassistente Marlies Thys. Zij leidde de zondagsviering in Riksingen mee in goede banen. Tijdens de lockdown bleven we  via verschillende kanalen verbonden, maar iedereen was het erover eens dat we het fysiek bijeenkomen als vierende gemeenschap hadden gemist. De circa veertig (oudere) kerkgangers waren dan ook opgetogen om opnieuw de eucharistie te kunnen vieren. De kosteres van de parochie had alles goed voorbereid maar toch hing er eerst een zekere spanning. We konden echter iedereen geruststellen.

Christus’ boodschap draagt immers hoop uit en wij zijn gezonden om die hoop te verspreiden en een licht te zijn voor anderen.

’s Avonds ontving ik dit mailtje van een van de parochianen: “Proficiat met de zeer mooie viering van vanavond en bedankt voor jullie aanwezigheid en zorg! Het is fijn om weer samen te kunnen bidden, zelfs als iedereen nog voorzichtig moet blijven.”

In Peer nam Els Agten na drie maanden haar plaats als lector weer in. Het was even zoeken, maar de vertrouwde gezichten voor me zien deed deugd. Als lector kwamen er heel wat extra mededelingen en richtlijnen bij.  De beste samenvatting van deze zondag is voor mij een mooie zin uit de tweede lezing:

‘Samen vormen wij één geheel, omdat wij samen van dat brood eten.’ (1 Kor 10, 17)

Jos Collaer, uit Tongeren, stond te popelen om afgelopen zondag terug in gemeenschap te kunnen vieren: Zondag was voor mij een bijna historische dag, na honderd dagen isolatie weer een viering in de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek te kunnen bijwonen. Ik wilde zeker op tijd zijn. Een kwartier op voorhand stond ik klaar, maar tot mijn grote verbazing was de basiliek al bijna volledig gevuld met de honderd gelukkigen die naar binnen mochten! Er overviel me een enorme blijheid: ik mag weer naar de mis gaan, het Woord van God horen. De communie ontving ik van achter een plexiglas scherm.

Het voelde voor mij alsof de Levende Heer me omarmde, doorheen al deze barrières heen. Wat had ik dit gemist…

Er waren elke week wel televisie- en radiomissen of livestreams, maar het deed deugd de aanwezigheid van de groep gelovige mensen te ervaren. Ik stond er niet meer alleen voor met mijn geloof. Al was er afstand, op de een op andere manier voelde ik mij omringd door alle gelovigen rondom mij. Had corona mij dit dan toch geleerd: hoe belangrijk een gelovige gemeenschap kan zijn?