Gezinspelgrimstocht #3 - Tijd voor...

Vandaag beleefden we de tijd als heuse pelgrims. Voor het vertrek ontdekten we eerst wat een pelgrim nu eigenlijk is. En wie pelgrimeren zegt, zegt de processie van Echternach. We oefenden de twee versies van de processie. Je kan het resultaat bekijken in het filmpje hieronder.

In zeven haltes onderweg kwamen zeven voorwerpen aan bod die een pelgrim typeren. Bij elk voorwerp hoorde een klein verhaaltje, een gedachte voor de volwassenen en een opdracht voor de kinderen.

Wie pelgrimeren zegt, zegt een schoen. Pelgrimeren is tijd om te vertragen en een schoen helpt ons daarbij. Aan het begin van onze tocht kwamen we een aantal hindernissen tegen: grote plassen modder en massa’s brandnetels tussen de velden. Het tempo lag wat lager en iedereen hielp iedereen een handje.

Het tweede voorwerp van de dag was een vuilzak. Pelgrimeren is ook tijd om los te laten. Om plaats te maken voor iets nieuws, moet je eerst opruimen. En wat sleuren we allemaal mee aan extra ballast in onze rugzak?

Bij ons elfuurtje toverde Ingrid oordopjes uit de rugzak. Pelgrimeren is tijd voor stilte. We zeggen vaak ‘Laten we het stil maken’, maar eigenlijk is dat verkeerd. Wij verstoren de stilte met ons lawaai, dus we kunnen beter de stilte binnenstappen. We daagden de kinderen uit om 1 minuut stil te zijn en zelf te bepalen wanneer die minuut om was. De winnaar mocht snoepjes uitdelen aan iedereen.

Na de picknick in het centrum van Gulpen kwam de bril aan bod. Pelgrimeren is tijd om te verwonderen. We gaan op tocht met onze rugzak, maar ook met al onze zintuigen. En dat hadden we ’s morgen al gevoeld met de brandnetels en de bramen. Het rook ook naar de regen op het veld, en we hoorden het kabbelen van het water....

En toen… zagen we een grote regenwolk op het buienradar. We zetten er flink de pas in richting Eyserhof. Net toen de eerste druppels vielen, kwamen we terug op onze kampplaats. Onder het afdak van de stal kwamen voorwerpen vijf en zes uit de rugzak: de kaars en het koord. Pelgrimeren is tijd om te vertrouwen. Een kaarsje geeft licht, maar durven we ook vertrouwen? Zo waren we tijdens de wandeling allemaal door een donkere spoorwegtunnel geraakt. Pelgrimeren is tijd om te ontmoeten. Met het lange touw in onze handen en 12,5 kilometers in onze benen maakten we onze eigen versie van de processie van Echternach. En ook dat resultaat kan je in het filmpje hieronder bekijken. 

Na een lekker avondmaal van groentesoep, zuurvlees (het lokale stoofvlees), rode kool en patatjes, en pudding mét hagelslag was het tijd voor onze avondsluiting. En daar kwam het laatste voorwerp van de dag aan bod: de rugzak, want pelgrimeren is tijd om te vinden. Op onze tocht vandaag hebben we onze picknick opgegeten en onze drinkbus leeggedronken, maar tegelijk onze rugzak ook weer gevuld met mooie herinneringen, fijne ontmoetingen en deugddoende gesprekken.

Morgen steken we de grens met België eventjes over om de streek rond Teuven te verkennen. Er staat ook een leuke namiddagactiviteit op het programma. Wat dat precies, kan je in het volgende verslag ontdekken!