Harten zonder Grenzen – Zoveel om dankbaar voor te zijn

De grijze balkjes in de tekst geven aan waar je een audiofragment kan beluisteren. Druk op de Play-knop vooraan.

Ernstige dyslexie kan je leven sterk bepalen, maar Tijs de Vries was niet van plan de touwtjes uit handen te geven. Van zijn protestantse vader en katholieke moeder, een zus en 3 broers leerde hij al van jongs af om te gaan met verschillen en op te komen voor de zwakkere. Op school nam hij de rol op van klasverantwoordelijke en zat hij in de leerlingenraad.

Ik wou de stem laten klinken van hen die van nature minder geneigd waren om zich te laten horen. Of ik nu alles correct uitsprak of niet.

Intussen nam hij mee de zorg op voor zijn grootmoeder, wanneer grootvader er even tussenuit moest. Ze kon geen woorden meer formuleren, maar aan haar mimiek kon ik veel zien. En als ze iets niet lekker vond, had ik het ook wel door, want dan trok ze verontwaardigd een wenkbrauw op.

De vroege dood van zijn vader en broer kwam voor Tijs als een donderslag bij heldere hemel.

Dan vraag je je toch af: waarom al die ellende? Waarom zij? Misdienaar vanaf zijn eerste communie, zette hij geen voet meer in de kerk. Pas jaren later, op de begrafenis van zijn grootvader, kwam er een ommekeer. Het was een van de laatste keren dat ik mijn haar en baard liet knippen, een eerbetoon voor mijn grootvader die dat lange haar maar niets vond. Ik zat daar in de kerk en alles leek terug te komen.

Dat zijn studies architectuur en verpleegkunde op een zucht van de finish strandden, kon hem uiteindelijk niet veel deren. Tijs werd kraanbestuurder, en ook daarin kan hij zijn ziel kwijt. Net als in zijn hobby’s. Al 10 jaar houdt hij bijen en maakt hij zijn eigen honingwijn, een uitloper van zijn passie voor re-enactment.

Memorabele nacht in Krakau

De Wereldjongerendagen in Madrid en later in Krakau werden een belangrijke stimulans voor zijn gelovig engagement. Vooral die laatste nacht in Krakau. Zijn groepje had een binnenweg genomen naar het veld waar duizenden deelnemers uit de hele wereld zouden overnachten om ‘s ochtends de mis te vieren met de paus. Maar ze misten het checkpoint waar ze hun maaltijd konden afhalen. 

Blijven jullie maar hier, ik zal wel lopen. Dat is Tijs dus helemaal. 11 km heen en 11 km terug. Tegen de tijd dat ik aankwam, was het al donker. Bovenop de berg zag ik de wei, één en al kaarsverlichting. In de verte zag ik de plek waar de mis zou zijn. Er stond een groot lichtgevend kruis. Beladen met maaltijden voor de hele groep, was ik uitgeput. Maar op dat moment voelde ik geen vermoeidheid of ergernis meer. Ik had een overweldigend gevoel. Het was een moment van verlichting. Hiervoor was ik naar Krakau gekomen. De laatste 3 km gingen daarna vanzelf.

Open en vertrouwvol in het leven staan

Sindsdien is Tijs nog meer geëngageerd. We hebben zoveel gekregen. Samen met zijn vrouw en zus organiseert hij onder meer een jaarlijks kerstspel. Daarmee willen ze kinderen en jongeren de vriendschap van Jezus doorgeven, om ook zo open en vertrouwvol in het leven te staan.