De mail die ik stuurde was goed bedoeld, maar dat was duidelijk niet zo overgekomen. In het antwoord stonden heel wat uitroepingstekens en hoofdletters. De ergernis, de woede zelfs, spatte ervan af. Niet leuk, maar het gebeurt: een woord dat verkeerd wordt begrepen (of beter: ongelukkig was gekozen) en zo een betekenis krijgt die niet was bedoeld. Misschien was ik ook wel te snel geweest, te kortaf, wat ongeduldig. Nooit een goed idee om te snel te antwoorden.
Hoewel we dezelfde taal spreken, begrijpen we elkaar soms niet. Je deelt dezelfde taal, maar praat langs elkaar heen. Soms uit onwil, soms uit onmacht.
Met Pinksteren, dat we zonet vierden, hoorden we in de viering dat alle gelovigen in een vreemde taal spraken, maar toch kon iedereen het begrijpen.
Gelukkig overkomt dat me ook: dat je geen woorden nodig hebt om iemand te begrijpen.
Broederlijkheid als een gemeenschappelijke moedertaal, over alle grenzen heen, voorbij conflicten, en voorbij misverstanden. Laat die Geest maar waaien.
Paus Franciscus ondertekende onlangs de door jongeren opgestelde verklaring over broederschap. In tijden van conflict en oorlog, is die verklaring bijzonder inspirerend. Ze begint met een bijzonder beeld: ‘Allereerst begrijpen we dat we zoals de wortels van een eeuwenoude boom zijn: we omhelzen elkaar ondergronds, zonder het zelfs maar te beseffen, in een stil levensverbond, elkaar ondersteund tegen de stormen van de tijd.’ Ze gaat verder: ‘Daarom nodigen wij elke volwassene en elk kind uit om zaadjes van hoop te planten, om daden van tederheid te laten ontkiemen; laten we onze harten afstemmen op het ritme van de wereld, want we zijn reizigers op hetzelfde pad, zoekers naar dezelfde waarheid, we zijn één menselijke familie, en samen kunnen we een planeet bouwen waar liefde alle barrières neerhaalt en waar broederschap de moedertaal is van allemaal.’
Broederlijkheid als een gemeenschappelijke moedertaal, over alle grenzen heen, voorbij conflicten, en voorbij misverstanden. Laat die Geest maar waaien.
