Homilie chrismaviering - bisschop Lode Aerts

“Op U vertrouw ik en ken geen angst.” 

Dit prachtig refrein dat we net zongen, zegt feilloos waar het om gaat in ons geloof: 
we mogen vertrouwen op God, 
die ons leven is komen delen om onze angst te verdrijven. 
Ja, het zijn angstige, verwarde tijden. 
Veel mensen, waaronder soms heel machtige mannen, gaan eigen wegen, 
ook al leiden die naar chaos en leugen. 

De grote kerkvader Augustinus wist uit ervaring 
hoeveel dwaalwegen een mens kan opgaan. 
Wanneer hij eenmaal Christus had ontdekt, gaf hij ons een kostbare raad. 
Hij schreef: 

“Omdat we zelf de waarheid niet kunnen bereiken, 
is Gods Zoon, die eeuwig in de waarheid woont, een mens geworden 
om de weg en de waarheid te zijn. 
Volg die weg. 
Volg de weg van zijn menszijn en je zal God bereiken.
Ik zeg niet: ‘Zoek de weg!’ 
Want de Weg komt naar jou toe. 
Sta op en loop.” (Preek 141,4)

Ja, Jezus is als ‘weg’ naar ons toe gekomen. 
We hoorden net hoe Hij in Nazareth zijn weg is gestart met de woorden van Jesaja: 

“Gods Geest heeft Mij gezalfd en gezonden 
om armen de Blijde boodschap te brengen met: 
vrijheid voor gevangenen; 
licht voor blinden 
en vrijheid voor verdrukten 
in het genadejaar van de Heer.” 

Stel je dat voor, vrienden! 
Daar in die kleine synagoge met misschien wat ingedommelde gelovigen 
die voor de zoveelste keer de vertrouwde profetie horen voorlezen.
Na de lezing gaan hun vermoeide ogen plots stralen, 
wanneer deze jonge rabbi met groot gezag beweert 
dat die woorden over het genadejaar vandaag in vervulling gaan voor hen allen, vooral voor de armen en de kleinen onder hen.

Zusters en broeders, 
waarom zou dit heilig jaar voor òns niet meer in vervulling gaan vandaag? 
Waarom zou Jezus vandaag niet meer naar ons komen? 
Dat een trein niet meer komt, is mogelijk. 
Dat Jezus niet meer komt, is onmogelijk. 
Waarom zou Jezus niet meer de weg zijn te midden van verwarring en wanhoop? Waarom zou God niet langer komen meelijden in het verwoeste Gaza; 
in de loopgraven van Oekraïne; 
bij arme mensen die de rekening zullen betalen van de handelsoorlog; 
bij allen die bespot worden omwille van hun geaardheid 
of bij slachtoffers van drugsverslaving?

Neen, vrienden, in Jezus komt God in al onze duisternis.            
Hij wijst ons een weg die leidt naar hoop en licht.  
Lees in het nieuwe boek van Piet Raes 
het zo herkenbaar relaas van de jonge Amerikaanse zangeres
Jane Marczewski of Nightbirde met haar artiestennaam: 
een ongeneeslijke kanker voert haar tot wanhoop, 
haar man laat haar in de steek en alles lijkt verloren, 
maar door de hulp van vrienden en familie ontdekt ze de weg, 
waarop God naar haar toekomt 
met licht, met moed en met een onverwoestbare hoop.

Zo een wonder van een nieuwe weg 
maken ook de 14 volwassenen in ons bisdom mee, 
die zich willen laten dopen. 
Ik ben blij, beste catechumenen, dat jullie vanavond bij ons zijn.
Jullie ontdekten Christus op wegen 
die wij met de kerk niet hadden uitgestippeld. 
Gods Geest kwam jullie tegemoet zonderons. 
Maar Gods Geest stuurt jullie niet moederziel alleen op weg, zonder ons. 
Hij doet een appèl op ons. 
Zoals de ingedommelde gelovigen in Nazareth 
moeten ook wij de ogen openen voor Christus 
die ons roept om jullie te vergezellen 
en te steunen als pelgrims van hoop.

Op  die weg geeft Christus de Gezalfde ons twee grote tekens. 
Allereerst de zalfolie: 
olie om het lijden van zieken te verzachten; 
olie om jullie, catechumenen, te sterken 
en het chrisma van Gods Geest voor de vormelingen. 
Met die oliën maakt Christus ons tot gezalfden, 
tot brengers van hoop op de wegen naar onze broeders en zusters.

Het tweede teken voor onderweg is het ja-woord aan Christus, 
dat we plechtig gaan hernieuwen. 
De kerk start niet bij onszelf, 
maar bij God die met mateloze liefde zijn weg baant naar de mensen. 
Van zijn liefde zijn we, net als Jezus, het teken: 
hetzij als priester of diaken (binnenkort worden trouwens vier kandidaten gewijd), hetzij als parochie-assistent of pastor, 
hetzij als religieus, Godgewijde of medewerkster van het apostolaat, 
hetzij als catechist of leerkracht, 
als lid van een pastoraal team, een kerkfabriek of bij zoveel vrijwilligerswerk. 
In elk van ons kan God een weg banen om zijn liefde door te geven. 
Maar daartoe moeten we opnieuw ja zeggen aan onze roeping. 
Dan worden we in dit jubeljaar echte pelgrims van hoop.

+ Lode Aerts