'Bijbels christendom? Dat bestaat niet'
Daar stonden ze aan de voordeur van de pastorij. Ze leken wel op twee oude parochianen die de sleutel van de kerk kwamen vragen. Ze hadden een brochure bij voor mij. Je kent ze wel.
Ik bemerkte dat ik ondertussen minder strijdvaardig ingesteld ben. Ik liet hen een beetje vertellen en zocht naar een punt van overeenkomst. Ze vinden het belangrijk dat we niet zomaar wat geloven, maar dat we dat staven met de Bijbel.
Akkoord, zei ik. Soms kleeft er aan de figuur van Jezus heel wat traditie-stof en vertikken wij het om hem opnieuw te ont-dekken vanuit de bron die de Bijbel is. In mijn verkondigende taak ga ik bewust zo te werk, verklapte ik.
Ik zag wel dat de lichte waardering gepaard ging met wat ongeloof dat dit überhaupt mogelijk is in het Roomse instituut.
Ach, zei ik, Bijbels christendom bestaat helemaal niet.
Is het niet zo dat alle Jezus-groeperingen de Bijbel én de leessleutel claimen? En laat me raden: jullie hebben ook een sleutel op zak? Jullie hebben ook boekjes op zak. Boekjes die je gedurig naast de Bijbel legt. Aan de hand van de boekjes bewijs je de waarachtigheid van het Boek, en ook weer omgekeerd.
Iedere gemeenschap heeft ook haar stokpaardjes.
Zo geven jullie opmerkelijk veel gewicht aan dingen zoals: God draagt een Naam; Jezus stierf aan een paal; verjaardagen vier je niet; bloed tap je niet over. Hiermee creëer je kleine afslagjes richting koninkrijkzaal. En geef toe: deze vormen evenzeer een traditie die je naast de Bijbel legt. Nieuw stof om aan Jezus te kleven.
De Bijbel aandikken, dat doen wij katholieken ook.
Is het geen idee dat onze beide groeperingen opnieuw onbevangen op zoek zouden gaan naar de Jezus van de Bijbel?
'Lastige diaken.' Voor ze aanbelden waren ze nog het Bijbelse alternatief. Nu gingen we uit elkaar als gelijken. 'Tot ziens, we moeten nog wat verder!'
