3 broers werden priester: Jo, Jan en Patrick Hanssens

We zitten aan de tafel waar ze ooit met z’n 10 zaten: 4 broers en 4 zussen - vader en moeder Hanssens aan de kop. Er lag dan wel een plank in het midden om de tafel te verlengen. 4 kinderen vierden intussen een gouden huwelijksjubileum. 1 een gouden priesterjubileum. Jo (79), Jan (73) en Patrick (72) halen herinneringen op aan hun oerdegelijke jeugd in Gullegem.

Hun vader werkte in de vlasnijverheid. De zonen leerden alle knepen van het vak: binden, roten, braken, zwingelen ... of ze nu priester wilden worden of niet. Het stof dat daarbij vrijkwam, pakte op je adem, herinnert Jo zich. Het was best zwaar, maar ik leerde een belangrijke les voor het leven: je moet hard je best doen, ook als je werk evengoed kan mislukken. Een regenvlaag teveel en het beschimmelde vlas deed alle inspanningen teniet.

Ook in het vredeswerk moet je doorzetten en tegenslagen trotseren. Jo Hanssens

De vlasnijverheid bracht goed op. Toch hield de familie Hanssens weloverwogen een sobere levensstijl aan. Onze ouders waren bewuste christenen met een groot maatschappelijk en kerkelijk engagement. Daarin zijn de broers hen duidelijk gevolgd - ieder op zijn eigen manier.

Lees verder onder de foto.

Vervlochten levens

Ook de KSA speelde een belangrijke rol in hun gelovige vorming, zo blijkt. Daar groeiden de zonen uit tot leidersfiguren met een hart voor wat kwetsbaar is. Alleen op zondag daalde rust neer over Gullegem. Om 7 uur samen naar de mis en ‘s middags lang tafelen. De gesprekken gingen over alles en nog wat, maar het verlangen om priester te worden, kwam zelden ter sprake. Het rijpte stilletjes bij ieder afzonderlijk. En als oudste was Jo de eerste die de stap naar het seminarie zette.

Jo Hanssens • maakte mei ‘68 mee in Leuven en stond toen al op de barricaden tegen overbewapening en uitbuiting. Na acties als Operatie Restitutie en een hongerstaking als protest tegen de aankoop van een gevechtsvliegtuig, kwam hij terecht bij Pax Christi Vlaanderen.

Jan Hanssens • Toen Jan voor een levenskeuze stond, in het begin van de jaren 1970, wilde hij vooral weg uit het klerikale België. Hij koos voor de missiecongregatie van Scheut en na zijn studies vertrok hij als lekenbroeder. Hij had zich voorbereid op een missie naar Congo, maar het werd Haïti. Daar zou hij uiteindelijk ook priester worden. Het land was me totaal onbekend, maar voelde toch vertrouwd aan. Haïti is Afrikaanse cultuur in Latijns-Amerika.

Patrick Hanssens • Al gauw volgde Patrick. Hij koos voor een opleiding in het Latijns-Amerikaans college in Leuven, waar hij klaargestoomd werd voor een zending als priester fidei donum. Via het getuigenis van priesters uit Chicago raakte hij geboeid door het model van basisgemeenschappen, dat ze samen zouden uitbouwen in Panama. De Kerk, dat is het volk van God. Eucharistie, dat zijn de mensen die hun geloof vieren.

Zalig de vredestichters

Jan toont een van de rapporten die de Commissie Rechtvaardigheid en Vrede maakte over het geweld in Port-au-Prince, hoofdstad van Haïti. Pagina 21 tot en met 36 bevat een lijst van alle incidenten met dodelijk geweld in 2 maanden tijd (zie foto). De overgrote meerderheid is te wijten aan kogels, afgeschoten tussen gangs.

Sinds we met de commissie die cijfers publiceren, met een analyse van waar het fout gaat en wat de overheid zou kunnen doen, berichten de media er geregeld over. Dat verhoogt de druk op de diensten om het geweld aan te pakken. Niet alleen door een betere samenwerking tussen politie en gerecht, maar ook door onderwijs en tewerkstelling aan te bieden.

Het is maar een van de vele initiatieven van de Commissie Rechtvaardigheid en Vrede, die Jan Hanssens al decennia lang mee helpt uit te bouwen op het Caraïbische eiland.

Vrede en rechtvaardigheid vormen de rode draad door het werk van de broers Hanssens.

Patrick had in januari laatst het genoegen om een grote groep Belgische jongeren te ontvangen in zijn parochie aan de rand van Panama. Tijdens het voorprogramma van de Wereldjongerendagen werden ze ondergedompeld in het sociale en kerkelijke leven van zijn parochianen. Die hebben het niet breed, maar wat een enthousiasme ging van hen uit!

Verantwoordelijk voor de sociale pastoraal van het aartsbisdom, kent Patrick de zorgen van de mensen goed. Eén daarvan is milieu en klimaatverandering. Parochianen zijn momenteel erg bezorgd om de uitbreiding van het Panamakanaal, dat een risico inhoudt voor de rivieren in de omgeving.

Kapitalistische belangen die de leefomgeving van gewone mensen schaden, klinkt bekend intussen.

Lees verder onder de foto. 

Zalig de rechtvaardigen

Terugkijkend op bijna 50 jaar ontwikkelings- en vredeswerk, stellen de broers vast dat er ten gronde weinig of niets veranderd is in de wereld. We botsen tegen hardnekkige structuren, zegt Jan: Er lijkt geen einde te komen aan de honger naar macht en geld.

Nog altijd worden kleine mensen uitgebuit door machtige, net zoals de aarde altijd voort wordt uitgebuit. Jan Hanssens

Jan is kort en duidelijk: Europa heeft nu de mond vol van ecologie en men wijst andere mogendheden graag op hun tekortkomingen, maar intussen wordt keihard verder vervuild. Ik hoor jonge mensen vertellen dat ze 7 keer per jaar met het vliegtuig reizen. 

Moet ik de mensen in Haïti zeggen dat ze hun voetafdruk moeten verkleinen? 

Hun plastic afval in de vuile straten van Port-au-Prince belast het milieu minder dan de levensstijl hier. Jan Hanssens

Nee, het is aan het Westen om in te binden. Ingevoerde producten zijn vaak 3x verpakt, niet door de Haïtianen. Zij hebben het plastic niet uitgevonden...

Patrick heeft toch reden tot hoop: We voelen ons in Latijns-Amerika enorm gesteund door paus Franciscus. Hij is de eerste paus die het Tweede Vaticaans Concilie helemaal ernstig neemt en er werk van maakt.

In Panama voelen wij een nieuwe lente voor de Kerk. Patrick Hanssens