Voor alle mensen

”Kwatongen beweren wel eens dat de Kerk niet mee is met haar tijd, dat ze achterophinkt in een snel veranderende samenleving. Op een aantal punten is dat wellicht zo, maar niet altijd. Vandaag focussen we met ons themanummer Diverse Kerk op een kwestie waarin de Kerk juist vooruitloopt op heel wat andere maatschappelijke spelers. Als het over diversiteit gaat, kiest de Kerk duidelijk en kordaat voor de toekomst.
Diversiteit blijft een heikele zaak in onze samenleving. Onze bevolking was nog nooit zo verscheiden samengesteld, maar de weerstanden tegen die diversiteit zijn tegelijk groter dan ooit. Velen hebben het moeilijk met de vaststelling dat hun woonomgeving vandaag getekend wordt door een smeltkroes van culturen, talen en religies. Spanningen tussen gemeenschappen, wederzijds onbegrip en de botsing tussen levensstijlen zijn soms moeilijk verteerbaar.
Het verlangen naar het cultureel homogene Vlaanderen van weleer is emotioneel begrijpelijk, maar nuchter beschouwd uitzichtloos. Het verleden komt niet terug. Van te veel heimwee wordt een mens ongelukkig. De diversiteit zal niet meer weggaan, ze is een blijver. Daarom is het betreurenswaardig dat politici in binnen- en buitenland de illusie blijven verkopen dat we kunnen terugkeren naar hoe het vroeger was.
Anders dan die politici kiest de Kerk er voluit voor om de diversiteit te aanvaarden, een plaats te geven en er het beste van te maken. Daarom gelooft de Kerk in de dialoog tussen de diverse religies en levensbeschouwingen. Liever dan elkaar te bekampen, erkent en respecteert de Kerk het waardevolle in elke levensbeschouwing. Dat doet geen greintje afbreuk aan de eigen overtuiging. Meer nog, precies omdat christenen zelf gelovig zijn, begrijpen ze beter de gewoonten en redeneringen van joden, moslims, hindoes of andere religies. De Kerk is daarmee voorloper in de samenleving van morgen. Ze focust zich niet op [node:field_streamers:0] de vraag of we een diverse samenleving willen, maar hoe we die diversiteit verstandig en zinvol kunnen aanpakken.
Diversiteit houdt echter meer in dan enkel etnisch-culturele verschillen. Onze Kerk bestaat ook uit mannen en vrouwen, jongeren en ouderen, gezonde en zorgbehoevende mensen. Er zijn oude en nieuwe parochies, tal van bewegingen, leken en gewijden, gesloten en open congregaties met allerhande charisma’s. Kerkgemeenschappen op het platteland zijn anders dan die in de steden. Er bestaan meer verschillen dan wij hier ooit kunnen opsommen.
En dan is er nog de grote variatie in de manier waarop we gelovig zijn. Twijfelend en zoekend, of vastberaden en diep overtuigd. Wekelijkse kerkgangers of stille thuisbidders. Contemplatieve gelovigen of vurige activisten. Extraverte verkondigers of introverte belevers. Soms zijn er ook spanningen, bijvoorbeeld tussen traditionele en moderne gelovigen. Met een gezonde dosis wederzijds respect is dat nochtans volstrekt onnodig. Wie zijn eigen geloofsbeleving superieur vindt, verheven boven de ander, bezondigt zich aan de hoogmoed. Waarom zouden we niet gewoon aanvaarden dat iedere gelovige op zijn of haar eigen manier volgeling van Christus kan zijn? Achten we de Geest niet in staat om in verschillende mensen op een verschillende manier actief te zijn?
Wat een rijkdom heeft die kerkelijke verscheidenheid te bieden. Ik wil niet dat andere gelovigen een kloon zijn van mezelf, ik wil dat ze van me verschillen, zodat ik van hen kan leren. Zoals ouders aanvaarden dat hun kinderen van elkaar verschillen, dat ze ieder hun eigen weg zoeken, zo moeten we ook de diversiteit van Gods kinderen waarderen. Christus is gekomen voor alle mensen. Daarom is ook de Kerk er voor alle mensen. We hopen dat dit nummer van Kerk & leven een ontdekkingsreis mag zijn door de ontelbare kamers van dat grote huis dat we onze Kerk mogen noemen.”

Reageren op dit artikel? Dat kan op www.kerkenleven.be