Bart De Clerck aangekomen in Compostela: ‘Veel tranen gevloeid’

Bart De Clerck is na een wandeling van ruim drie maanden woensdagnamiddag rond halfdrie aangekomen op het centrale plein in Santiago de Compostela. 'Moe maar gelukkig. Later meer’, meldde hij op zijn Facebookpagina.

‘Er zijn veel tranen gevloeid. Wellicht komt dat door de vermoeidheid, maar ook door de emoties', vertelde hij intussen aan Gazet van Antwerpen, waarin hij interviews publiceerde met bekende Vlamingen die een eindje met hem meestapten.

Op 27 mei 2023 verliet Bart Antwerpen voor een camino van bijna 2.500 km. Een trip voor zichzelf, zijn overleden beste vriend en ook voor de actie Stop Darmkanker.

‘Ik had deze droom al als twintiger. Nog tijdens mijn studies Rechten begon ik aan iets waar ik veel plezier aan beleefde: avondschool Spaans. Vier jaar lang – mijn oudste zoon heet daardoor ook Carlos. Toen deed ik een zomercursus Spaans in Santo Domingo de la Calzada, toevallig op de route van de camino Francès naar Compostela, ten oosten van Burgos, waar ook de schoonste kathedraal staat … na Antwerpen (lacht). Je ziet er de pelgrims toekomen aan de albergue of refugio. Daar is het zaadje geplant.’

Afscheid van beste vriend

Bart De Clerck deelde zijn idee met zijn beste vriend Philippe, die vorig jaar aan darmkanker stierf. ‘Toen hij al ziek was, porde hij mij aan om de daad bij het woord te voegen, misschien omdat hij voelde dat zijn tijd beperkt werd? Door de voorzienigheid kwam alles samen: mijn vriend overleed en mijn kantoorgenoot (BDC runt een communicatiebureau, nvdr) werd dr. Luc Colemont, bijna 28 jaar maagdarmspecialist in het Sint-Vincentiusziekenhuis in Antwerpen en al zeven jaar hoofd van de vzw Stop Darmkanker.’

Het idee werd aan de actie Stop Darmkanker gekoppeld. De Clerck begon aan de voorbereiding en een half jaar training met weekendwandelingen van 20-30 kilometer. Voor zijn camino moest hij ook drie maanden zijn beroepsbezigheid stilleggen. Om de nodige ruchtbaarheid te wekken, nodigde hij 20 mensen uit om een eind met hem mee te stappen onder wie Piet Den Boer, ex-voetballer van KV Mechelen, journalist Frédéric Deborsu, Herman Van Goethem, rector van de Universiteit Antwerpen, Jacques Vandermeiren, ceo van Port of Antwerp-Bruges, en dr. Luc Colemont. ‘Ik interview hen onderweg en maak er een podcast van. Zij komen ook in mijn boek VAMOS! Van Antwerpen naar Santiago, dat in december verschijnt. Met acht van hen is een reportage te zien op de regionale zender ATV en met negen maak ik een reportage voor Gazet van Antwerpen.’

Emoties in Reims

Waarover die gesprekken gaan? ‘Goh, over de zin van het leven, over vragen als ben je bang van de dood?, ben je gelovig?… Ik filosofeer graag. Ik ben katholiek opgevoed – een nonkel was prior van de abdij van Averbode, een andere pastoor in Turnhout – maar religieus zou ik mijn drijfveer niet noemen. Hoewel, toen ik na dertien dagen aan de kathedraal van Reims kwam, was ik toch geëmotioneerd.

Onderweg steek ik kaarsen aan, onder meer voor Philippe en mijn overleden zus, voor mensen die ziek zijn en voor iedereen die ik graag zie.

Ik stap natuurlijk in de traditie van zij die de camino al afgelegd hebben, maar elke camino is er een, zeg ik altijd. Dit is mijn camino, zoals ik hem wou doen.’

Emotioneel was ook toen hij Orthez bereikte, vlakbij de Spaanse grens. ‘Net wanneer je het niet verwacht en een bos uit stapt, zijn ze er ineens, de Pyreneeën. Een bergketen in al zijn glorie. In Dinant denk je niet aan Santiago, want het is te ver en is er de twijfel: gaan mijn voeten het wel halen? Het volgende moment is als je plots in the middle of nowhere die mooie, lage Spaanse grenspaal ziet met het opschrift ‘Navarra’ en de schelp.’

Het einde van de wereld

Eens over de grens kwam hij veel jongeren tegen. ‘Dan is het nog een maand tot het einddoel – dat is haalbaar voor hun verlof. Ze komen van over de hele wereld. Ik heb al gestapt met iemand uit Brazilië, Puerto Rico, Hongarije, Albanië... Soms spreken ze enkel hun eigen taal.

Zo leer je de meest waanzinnige woorden.

Zoals het Duits voor eksterogen: Hühneraugen of Kulleraugen. Of ‘blaren’ in het Engels, Duits, Frans en Spaans.’ Intussen wenkt het einddoel. ‘Het plan is om eind augustus in Santiago de Compostela aan te komen, maar ik wil verderlopen, nog 90 kilometer langs de Finisterre in Galicië. Dan ga ik in drie dagen, zonder camera’s of boeken, voor mijn beste vriend naar ‘het eind van de wereld’ aan de Costa da Morte.’ 

Gevallen met de meet (bijna) in zicht

De laatste dagen van Barts camino waren niet de gemakkelijkste. Op donderdag 24 augustus, met nog 165 kilometer voor de boeg, kwam hij ten val. 

‘In het mooie hooggelegen gebied vlak voor het bergdorp O Cebreiro kwam ik onzacht in contact met het asfalt. In een poging om met mijn pet de muggen af te weren die me al de hele ochtend achtervolgden, ging ik plat voorover, me afwerend met beide handen. Het gewicht van mijn rugzak deed er nog een schepje bovenop. Resultaat? Zere ribben en een opgezwollen hand.

Even zag ik mijn droom uiteenspatten.

Tranquilo, zei de apothekeres van de farmacía in het volgende dorp toen ze zag dat ik emotioneel was omdat ik mijn einddoel in gevaar zag. Je kan nog al je vingers bewegen dus ik denk niet dat het gebroken is. Inmiddels heb ik Ibuprofen en Paracetamol achter de kiezen en ben op het terras van mijn verblijf voor vandaag aan het bekomen van de eerste schrik. Een zak met ijs doet de rest.’

• Je kan Bart De Clerck volgen op Facebook of Twitter (X). Wie een gift wil doen voor Stop Darmkanker vindt info op: https://acties.stopdarmkanker.be/fundraisers/bart-de-clerck