Bucketlist van de benedictinessen van Bonheiden

Je vraag naar onze bucketlist heeft een vruchtbaar gesprek opgeleverd in onze gemeenschap, vertelt abdis Mechtild enthousiast aan de telefoon. Is het goed als we een gedeelde lijst opstellen? Hier zijn ze dan, de dromen uit Abdij Bethlehem in Bonheiden.

#1 Vrede

Uitnodigend hangt aan de ingang van onze abdij het typisch benedictijnse devies Pax. Een vriend van de gemeenschap vervaardigde het in haast onvergankelijk smeedijzer. Telkens wanneer wij na een noodzakelijke afwezigheid onze abdij binnengaan, worden wij zelf geconfronteerd met deze leuze.

Dat de benedictijnse vrede zou mogen heersen in het hart van ieder van ons, van onze oblaten, vrienden en gasten.

En dat wij met ons blijvend gebed mee garant zouden staan voor die vrede. Dat ze zou mogen uitdeinen over alle grenzen heen, over barrières die mensen zelf oprichten, over landsgrenzen en culturen. Dat er in onze kleine gemeenschap, met de zorgen die haar eigen zijn, ook begrip zou moge heersen voor allen die door een gemis aan vrede in verdrukking zijn, die door armoede ertoe gebracht zijn de traditionele wegen te verlaten en daardoor vaak als een bedreiging worden ervaren.

#2 Hoop

Onze wereld is in beweging door de tijden heen. Zoals bij zeeën en stromen is er een komen en gaan. Dat geldt ook voor stromingen in Gods Kerk, maar eveneens in de religieuze congregaties, ordes en gemeenschappen. Onze benedictijnse orde trotseert de tijden maar in onze westerse wereld is dat niet zo duidelijk merkbaar, integendeel.

Van onze eigen gemeenschap kennen wij het prille begin nog. Sommigen van ons stonden aan de wieg, anderen zullen misschien het einde beleven.

Wat als een klein zaadje begon, zal wellicht als een klein zaadje van onze aardbodem verdwijnen, maar pas dan als het zijn werk op aarde heeft verricht.

Dat wij toch mensen van hoop mogen blijven, dat wij elke dag als een nieuwe mogelijkheid zouden mogen beleven om Gods liefde waar te maken voor elkaar en voor de mensen om ons heen. Dat de lofzang die dagelijks opstijgt in het getijdengebed nooit zou uitsterven, ook niet in onze huidige gebouwen. Dat wij ooit die fakkel zouden mogen doorgeven aan hen die God op onze weg stuurt.

Dat het kleine meisje hoop nooit zou sterven in ons…

Dat wij door onze hoop een spoor zouden mogen trekken dat eens, nu of later, kan ontdekt worden door harten die branden van Godsliefde.

#3 Gemeenschappelijk leven

Elke dag heeft een morgen en een avond met daartussenin vele uren van gebed en arbeid, afgewisseld met de dagelijkse ontspanning binnen onze gemeenschap. Het benedictijns gemeenschapsleven is echt levengevend en verzekert altijd de nodige draagkracht.

Dat ons leven een teken mag zijn van de stille vreugde die leeft in ons en die wij gestalte mogen geven door ons zusterlijk samenzijn, in goede dagen maar ook in dagen van beproeving. Dat wij, als gemeenschap, blijvend zouden openstaan om de noden van mensen te zien en te horen en er een diep menselijk en gelovig antwoord op te geven. 

#4 Leven met en in de natuur

Wij zijn blijkbaar uitverkoren schepselen van God, die ons plaatste in een echte Tuin van Eden. Onze abdij ligt als het ware verborgen in een paradijs van groen, bossen en weiden elk met hun eigen bewoners: een haas die plotseling voor je uitspringt, dartele eekhorentjes, vlinders in alle soorten en kleuren en zelfs… processierupsen.

Onze tuin is een onmisbaar kleinood met bloemen in alle tinten en met alle geuren, zoveel uitnodigingen tot lofzang en voorbede.

Dat wij de Heer vanuit zijn mooie schepping heel nabij zouden mogen weten. Dat wij die nooit vanzelfsprekend zouden vinden maar ze zouden mogen omringen met de liefde die de Heer zelf heeft voor al zijn schepselen. Dat wij, met al onze generatiegenoten, zouden meebouwen op onze eigen beperkte manier aan de schepping.

Dat wij alles wat de Heer ons zo ruim gegeven heeft, zouden koesteren met de eerbied die onze heilige Vader Benedictus vraagt in de omgang met de materiële dingen van elke aard.