Lotte in haar eerstecommuniejurk. © Lindsay Geerts
De dag dat Lotte erachter dacht te komen wie God is
Als pleegouders hebben we uiteraard niet zomaar alles te zeggen over Robbe en Lotte. Hoewel we thuis een poging doen om ‘de baas’ te blijven en ervoor te zorgen dat ze naar ons luisteren, lukt dat lang niet altijd (oké, eigenlijk bijna nooit). ;)
Er zijn zaken waarover we geen beslissingen mogen nemen, zoals bijvoorbeeld het geloof, wat ik ook wel begrijp.
Toen Lotte nog een baby was, vertelden haar ouders al eens dat ze haar wilden laten dopen. Omdat zij voor hen wat moeilijk bleek te zijn, sleepte het nogal aan… Uiteindelijk was Lotte 3 jaar toen het toch zo ver was. Haar ouders hebben Bert en mij toen gevraagd om peter en meter te worden. Dat vond ik dubbel, want ondertussen voelde ik mij de ‘mama’ van Lotte…
Op die 3 jaar had ze haar echte ouders eigenlijk niet vaak gezien en zo is de benaming ‘mama Lindsay’ langzaam aan gewoon ‘mama’ geworden.
Aan de andere kant vond ik het ook heel mooi dat de ouders aan ons dachten voor deze belangrijke taak.
Het dopen zelf was niet echt een succes: ze was ontzettend bang toen haar papa haar optilde zodat de pastoor het water over haar hoofdje kon gieten. Het liefst van al had ik haar uit zijn handen getrokken op dat moment, maar ik besefte wel dat ik dat niet kon maken. Ik heb haar dan achteraf lekker bij mij gepakt en haar getroost.
En zo mocht ze afgelopen jaar haar communie doen.
Met de altijd spraakzame Lotte naar de kerk gaan: dat is een avontuur op zich!
Maar ze was helemaal in de ban van God, want daar had ze ondertussen al zoveel over geleerd… maar wie is dat eigenlijk?!
Een aantal maanden op voorhand was het tijd voor de naamopgave in de kerk. Nu wil het toeval dat de opa van haar vriendinnetjes diaken is in het dorp. Haar vriendinnetjes heten Eva en Maud, maar Lotte zegt altijd EvaMaud, of ze nu alleen zijn of met 2, ze roept altijd EvaMaud!
Ik was ontzettend fier toen ze vol trots haar naam in de microfoon zei en ik was verbaasd met hoeveel interesse ze luisterde naar de uitleg.
'God heeft alle namen van de kinderen in zijn hand geschreven staan.' Met grote ogen keek ze me aan en zei: 'Heeft die zo’n grote handen, mama?'
Ze was helemaal onder de indruk en bij het buitengaan keek ze me met haar mooie glinsterende oogjes aan en zei: Nu heb ik eindelijk God gezien! Het is de opa van EvaMaud! Hihi
Wat heeft ze er naartoe geleefd: de dag van haar communie. Wanneer is mijn ‘communieshow’?, vroeg ze dan. Ze heeft het heel goed gedaan en wat was ze mooi! Nu ben ik een vriendje van Jezus!, zei ze na afloop.
Gisteren zat ze langs me en begon ze spontaan te vertellen over God en Jezus. Ik geloof in God. En ik geloof ook in Jezus.
- Da's goed, meisje, antwoord ik.
- Want je bent Jezus zijn vriend als je in hem gelooft.
- Ja, dat klopt, zeg ik.
- Maar mama, ik geloof niet in dat verhaal hoor, dat is een sprookje denk ik!
Tja, toen zat deze mama weer even met haar mond vol tanden.