Op de drempel van 2016 hielden alle grenzen even op te bestaan

Waarom ik er zo graag bij wilde zijn? Allereerst omdat de grootse Taizé-ontmoeting in het zuiderse Valencia plaatsvond. En omdat we daar, als nobele onbekenden, 5 dagen in gastfamilies zouden worden opgevangen. Een mooie daad van toenadering, een hartelijke onderdompeling in een andere cultuur, een hoopvolle start van het nieuwe jaar.

Voor even onze mama

2 jongeren uit Polen, 3 uit Nederland, een oudere Spaanse vrouw en ik. Samen 4 nationaliteiten in 1 huis. 2 generaties die toenadering zoeken. 7 mensen die proberen om elkaar ondanks de taalbarrière te begrijpen.

Ana Maria is 64 jaar. Met veel kushandjes komt ze ons tegemoet. Jullie hebben hier geen mama, dus neem ik jullie mee. Als een herder ontfermt ze zich over ons, 6 verloren schaapjes. Ze kent ons niet. Toch vertrouwt ze ons onmiddellijk de sleutel van haar huis toe. Jullie zijn nu mijn kinderen, voegt ze er nog aan toe.

Eigen gewoontes even terzijde

Een van de Poolse meisjes zit in een rolstoel. Onze gastvrouw had de organisatie gevraagd om een pelgrim met een beperking te mogen ontvangen.

Ana Maria is zelf blind aan 1 oog en daarom stelt ze haar huis graag open voor wie daar meest nood aan heeft.

Willen jullie koffie?, vraagt ze als we wat onwennig aan de eettafel zitten. Ze schenkt de kopjes vol melk. Dan doet ze er nog een scheutje koffie bij. We kijken elkaar lachend aan. Tja, culturele verschillen leren ons om onze eigen gewoontes even achterwege te laten.

Onze ogen dwalen rond. Ana Maria’s huis – dat eventjes onze herberg is – ziet er heilig uit. In de woonkamer liggen 4 Bijbels open. Ook uit de dvd’s en video’s spreekt de gelovige achtergrond van de vrouw des huizes.

We voelen ons wat ongemakkelijk omdat we met onze aanwezigheid zowat de helft van het huis inpalmen. Maar onze gastvrouw lijkt het drukke leven in huis net te waarderen. Zo’n 10 jaar geleden scheidde ze van haar man na een moeilijk huwelijk. Haar 2 kinderen komen maar zelden op bezoek. Jullie brengen mij zoveel vreugde!, herhaalt ze meermaals.

De taal van de muziek

Het klinkt cliché dat Spanjaarden weinig Engels kunnen. Maar Ana Maria komt echt niet verder dan good morning. Het maakt deze ontmoeting alleen maar mooier.

We ontdekken dat een liefdevolle omhelzing, een handkus en een lach meer zeggen dan woorden.

’s Avonds zitten we gezellig in de woonkamer. Ana Maria vertelt ons dat ze in een kerkkoor zingt. We stellen voor om samen een paar kerstliederen te zingen. Meteen haalt ze wat partituren. De Engelse teksten zijn fonetisch geschreven. Joy to the World, O Tannenbaum en Stille Nacht klinken vrolijk uit onze kelen en brengen de kerstsfeer nog even terug. Waar het even kan, proberen we meerstemmig te zingen. Onze gezangen toveren een lach op Ana Maria’s gezicht. Estupendo! Precioso! Qué maravilla! De superlatieven volgen elkaar op. Jullie zijn engelen!

Dansen op een stoel

Of ze uitkijkt naar oudejaarsavond?, vraag ik haar. Nee, als je alleen moet vieren, is daar niets leuk aan, zegt ze somber. Maar dit jaar hoeft ze oudejaar niet alleen door te brengen.

We eten naar Spaanse traditie 12 druiven net voor de klok middernacht slaat.

We zingen en dansen. En zij doet enthousiast mee. Met een tamboerijn in haar hand. Dansend op een stoel.

De traantjes vloeien als we afscheid nemen. We schenken haar Belgische chocolade, een kerstbal in Delfts blauw, stroopwafels. Ik heb niets voor jullie!, jammert ze, terwijl ze net een week lang haar huis openstelde en haar eten met ons deelde. Jullie zijn altijd welkom, zegt ze voor de 5de keer.

Uit Ana Maria’s gelaatsuitdrukking spreekt droefheid. De volgende dagen zal ze weer in eenzaamheid doorbrengen.

Maar haar ogen getuigen ook van dankbaarheid. Omdat onze paden even mochten kruisen.