Wat een eer om dit kerkelijk event te mogen meemaken!

Emmanuel de Ruyver is met zijn 36 jaar een digital native. Dat merk je wel als je zijn Facebookpagina even bekijkt. Bij de start van de openingsmis voor de gezinssynode, op zondag 4 oktober, had hij de cool om vanuit zijn positie als concelebrant met de smartphone de voorganger te fotograferen.

Hoe deze jonge priester van het aartsbisdom het tot in de synode schopt en wat zijn taak daar precies inhoudt? We vragen het hem zelf.

Iets zegt me dat het onderwerp van deze synode, het christelijke gezin, jou niet vreemd is.

Emmanuel de Ruyver • Mijn 2 broers en ik kregen inderdaad een christelijke opvoeding thuis in La Hulpe. Mijn vader was human resource manager, moeder gaf les in talen. Beiden waren geëngageerd in de parochie, een heel dynamische geloofsgemeenschap. Er was een goede jongerenwerking, waar ik zelf jarenlang mee in leiding stond.

In mijn groei als christen speelde daarnaast ook de Europascouts een belangrijke rol. Ik weet uit ervaring hoe belangrijk het is voor jongeren om een plaats te hebben waar ze met leeftijdgenoten hun geloof kunnen verdiepen.

Was je priesterroeping dan vanzelfsprekend?

Emmanuel de Ruyver • Toch niet, hoor. Zoals de meeste jongeren droomde ik van een gezin: huisje, boompje, tuintje. In Louvain-la-Neuve studeerde ik burgerlijk ingenieur. En ik had een vriendin, toen ik op een bepaald moment de roep van de Heer heel duidelijk in mijn binnenste hoorde.

Toen pas begreep ik dat Hij eigenlijk me al lang aan het bewerken was. Als leider bij de scouts had ik ontdekt hoeveel vreugde er is in de inzet voor anderen, en zeker voor jongeren. In het gezin en in de parochie had ik al eerder het belang van Christus in mijn leven ontdekt, als een persoon met wie je in relatie treedt.

Wanneer kwam dan het beslissende moment?

Emmanuel de Ruyver • Op de Wereldjongerendagen in Rome in het jaar 2000. Dat was een geweldige belevenis. Ze zette mijn wereld echt op zijn kop. Ik voelde heel duidelijk de oproep om God nog meer de eerste plaats te geven in mijn leven. Alles werd daardoor in vraag gesteld, allereerst mijn relatie met mijn vriendin.

Ik beprak het idee met een priester en met mijn familie. De laatste 2 jaar van mijn studies burgerlijk ingenieur gebruikte ik om mijn roeping uit te diepen in mijn gebeds- en geloofsleven. Gaandeweg bleek dat het niet zomaar een zot idee was, opgekomen in het vuur van de WJD. In juni 2002 was ik afgestudeerd, in september stond ik aan de deur van het seminarie in Limelette.

Na je studies filosofie en theologie kreeg je een parochie toegewezen. Welke ervaring deed je daar op?

Emmanuel de Ruyver • Ik werd benoemd in de parochie van Sint-Jan-De-Doper in Waver, met een speciale opdracht om initiatieven voor jongeren op te zetten: op scholen, in jeugdbewegingen en andere jongerengroepen. Het soort activiteiten daar varieert van gebedsdiensten over bezinningen tot getuigenissen en pelgrimstochten. Maar ook eenvoudig aanwezig zijn, kan soms veel betekenen. We zetten de website Woggle & Spirit op, een platform voor christelijk vormingswerk in jeugdbewegingen.

Jeugdwerk is echt de rode draad in mijn leven, nu nog. Vanuit Rome bereid ik de Wereldjongerendagen in Krakau mee voor.

Mijn intuïtie zegt dat als jongeren niet naar de kerk gaan, de kerk dan naar de jongeren moet gaan. In mijn parochie - en dan bedoel ik de scholen en jeugdbewegingen waar ik werk - zijn wel degelijk jongeren. Je moet daar natuurlijk wel de kans krijgen om authentiek christelijk vormingswerk te doen.

Vorig jaar nam je al deel aan de eerste sessie van de gezinssynode. Je was toen nog niet zo lang in Rome. Waarom jij?

Emmanuel de Ruyver • Na 4 jaar in de parochie kreeg ik opnieuw een opdracht om te studeren. Zo vatte ik 2 jaar geleden een studie aan over Het huwelijk en het gezin aan het Instituut Johannes-Paulus II. Van een gezinssynode was toen nog geen sprake.

Misschien was ik gewoon de juiste man op het juiste moment op de juiste plaats.

Na de eerste synode, tijdens dewelke ik dus al assistent was in het secretariaat, stelde de promotor van mijn eindwerk voor om aan de slag te gaan met een van de synodethema’s. Zo kon ik die unieke ervaring meteen aanwenden. De titel van mijn onderzoek luidt: De uitdaging van de eenheid tussen waarheid en barmhartigheid.

En dat is precies waar het om draait op deze 2de gezinssynode.

Emmanuel de Ruyver • Inderdaad. De ondertitel van mijn werk luidt De rijkdom van het evangelie over het huwelijk herontdekken. Daarmee geef ik aan dat het niet allereerst gaat om het kennen en volgen van een reeks geboden of verboden. Wel om het evangelie te ontdekken.

Wat het evangelie over het huwelijk te zeggen heeft, is een rijkdom die ons als christen doet groeien.

Daarom is het allereerst de taak van de kerkleiding en van pastors in het algemeen om mensen te begeleiden om die rijkdom te ontdekken.

Wat komt eerst: barmhartigheid van de begeleider of engagement van de betrokkene?

Emmanuel de Ruyver • De 2 moeten samengaan. Je kunt niet begeleiden met barmhartigheid als je niet helpt om de rijkdom van het evangelie over het huwelijk te ontdekken. Wie dus wil groeien als christen, moet openstaan voor de waarheid die het evangelie te vertellen heeft. Geloven brengt keuzes met zich mee.

Soms zijn die keuzes door omstandigheden niet simpel te maken. Soms onderga je de keuzes van iemand anders. Maar gelukkig is het evangelie geen samenvatting van geboden en verboden, maar een uitnodiging om te groeien als mens, als christen, als partner.

In mijn master spits ik dit toe op de situatie van hertrouwde echtgescheidenen. Daar moeten begeleiders ook de zorg voor de kinderen uit een eerste relatie meenemen in hun gesprekken.

Het is niet omdat een eerder huwelijk nietig verklaard wordt, dat de kinderen uit die relatie niet meer van tel zouden zijn. Integendeel, zij blijven het levend bewijs van het goede en mooie dat in die relatie aanwezig was.  

Is in die zin de term nietigverklaring niet misleidend? Het lijkt alsof de kerk zo’n eerste relatie wil uitwissen.

Emmanuel de Ruyver • De term wordt inderdaad vaak verkeerdelijk op die manier begrepen. Enkel juridisch gezien wordt zo’n huwelijk geannuleerd. Nogmaals, de kinderen zijn het levende bewijs van de liefde die er wel degelijk geweest is.

Ben je de jongste aanwezige op de synode?

Emmanuel de Ruyver • Ik denk het niet. We zijn met een 30-tal mensen in het secretariaat. Daar zitten ook enkele seminaristen tussen, die meestal jonger zijn dan ik.

Wat is precies de taak van een assistent van het synodesecretariaat?

Emmanuel de Ruyver • Allereerst hebben we het werkdocument mee helpen voorbereiden door het werk van de synodevaders te faciliteren en optimaliseren. Tijdens de synode zelf zijn er logistieke taken: praktische problemen van de deelnemers oplossen, hun plaatsen aanwijzen, ook aan de voorzitterstafel, bijvoorbeeld.

Anders dan op vorige synodes zijn er deze keer elke week taalgroepen (circuli minores), waarbij assistenten 2 per 2 aanwezig zijn om, bijvoorbeeld, bisschoppen te helpen hun amendementen in de juiste vorm te gieten.

Zelf ben ik secretaris van zo'n taalgroep.

2 assistenten houden ook dagelijks een logboek (diario) bij waarin genoteerd wordt wie (en hoe lang) aan het woord kwam. Elke spreker mag immers maar 1 keer over eenzelfde thema het woord vragen. En dan zijn er nog de acta die moeten uitgeschreven worden: wat een spreker zegt, kan afwijken van de tekst die hij vooraf indiende. Ook dat wordt bijgehouden.

Zelfs het applaus wordt genoteerd!

Welk gevoel overheerst bij jou over je deelname aan de synode?

Emmanuel de Ruyver • Dat is echt: Waw. Ongelooflijk dat ik dit mag meemaken. Zo’n bisschoppensynode is het grootste kerkelijke evenement na een concilie. Los van het thema is dit dus een heel belangrijke gebeurtenis.

Dat ik de synode van zo nabij mag meemaken, beschouw ik als een grote persoonlijke rijkdom, zowel op intellectueel als op gelovig vlak.

Vorig jaar voelde ik al een grote nabijheid met deze bisschoppen van over de hele wereld. De grote betrokkenheid waarmee ze de debatten volgden, was indrukwekkend. En dan het eenvoudige contact onderling, het warme klimaat. Je maakt echt deel uit van het hart van de kerk.

Ik ben ervan overtuigd dat de synode een vergadermodel kan zijn voor alle niveau’s van de kerk omdat het echt de kans geeft om intensief te luisteren naar elkaar.

Tussen de sessies van de gezinssynode door ziet Emmanuel zijn kans schoon om paus Franciscus warm te maken voor de Wereldjongerendagen in Krakau. Hij overhandigt hem het polsbandje dat binnenkort 100.000den jongeren zullen dragen. Getuige daarvan zijn meest recente post op Facebook: