Gentse pastoor trekt met vrijwilligers naar Duinkerke

Een medewerkster op de parochie was over de situatie in Duinkerke in gesprek geraakt met pastoor Michel. Het vluchtelingenkamp was de afgelopen week dan ook uitgebreid in het nieuws. De houding van de Franse regering, die er een soort cordon sanitaire rond had aangelegd om een aanzuigeffect te voorkomen, schokte de publieke opinie. De beelden van het zompige tentenkamp met 3.000 vluchtelingen uit het Midden-Oosten en Afrika lieten ook de parochiemedewerkers van Sint-Paulus in Gent niet onberoerd.

Van Gent naar Duinkerke, slechts 100 km

Michel De Beer • We hadden vernomen dat de politie de toegang tot het kamp verbood voor mensen die met goede bedoelingen voedsel- of klerenpakketten komen afleveren. Begrijpelijk, want goedbedoelde hulpverlening is niet altijd de meest aangewezen. Ik belde daarom naar het gemeentebestuur van Duinkerke om een beter zicht te krijgen op wat we konden doen. Via allerlei tussenstadia kwamen we bij een vereniging terecht met de naam Salam. Die brengt oordeelkundig dagelijks voedsel- en kledingpakketten naar het kamp.

De verantwoordelijke van hulporganisatie Salam was aangenaam verrast door het telefoontje uit Gent en nodigde Michel en zijn ploeg uit om te komen helpen.

Michel De Beer • Wij dus naar Duinkerke, meer bepaald naar parochiezaal Guérin in Grande Synthe. Onderweg zagen we vluchtelingen in kleine groepjes langs de autosnelweg stappen. Ter plaatse werden we met open armen ontvangen. Er was zopas een vrachtwagen aangekomen van het nabijgelegen grootwarenhuis Auchan, volgestouwd met verse groenten en fruit. We hielpen alles verdelen in pakketten: aardappelen, wortelen,  uien, tomaatjes, sla en frambozen. De ruime koffer van mijn wagen kwam goed van pas. Hij werd gevuld tot tegen het dak!

Schokkende aanblik van het kamp

Aan het kamp werd de wagen geïnspecteerd, maar de lading en bemanning stelde de gendarmerie gerust. En zo kwam de Gentse parochiedelegatie aan in het zompige kamp.

Michel De Beer • Het was één grote modderpoel, en tussen de bomen overal tentjes. We probeerden de voedselpakketten ordentelijk te verdelen, maar van zodra de koffer van onze wagen openging, werden we omgeven door een stuwende massa grijpende handen. We konden niet garanderen dat niemand met meer dan één voedselpakket aan de haal ging.

Een heel stuk van de middag brachten Michel en zijn ploeg door in het kamp. Het regende niet. De mensen zochten een plek in de zon. Of legden hun kleren te drogen. Velen begonnen meteen een potje te koken op een houten vuur.

Michel De Beer • Bij de toiletten lazen we het opschrift: Vrijwilligers gevraagd om grachten te graven. Je wilt je niet voorstellen wat er zou gebeuren mocht hier een infectieziekte uitbreken! Overal lagen hopen achtergelaten afval tussen de tenten. En al die gestrande vluchtelingen lachten ons vriendelijk toe. Toen de vrijwilligers van L’Auberge des Migrants aankwamen om warme maaltijden te bedelen, schoven ze rustig aan.

Klein Koerdistan in Duinkerke

De vluchtelingen in Duinkerke blijken voor 85 % Koerden. Ze hebben maar 1 doel voor ogen: Engeland bereiken. Asiel aanvragen in Frankrijk willen ze niet, en dat bezorgt onze zuiderburen het ideale excuus om zijn verantwoordelijkheid in de opvang te minimaliseren. Elke nacht proberen deze vluchtelingen van hieruit in een vrachtwagen te kruipen en zo naar de overzijde van het Kanaal te geraken. En telkens slagen er enkelen in.

Michel De Beer • We hadden een lading heel mooie kinderkleren meegekregen, netjes verpakt met de aanduiding van geslacht en leeftijd. Maar vrouwen en kinderen vonden we nauwelijks. Bovendien bleken de mensen al bedolven waren onder kleren en er was geen ruimte over om ze netjes te bewaren. Uiteindelijk slaagden we er toch in om enkele vrouwen te vinden. Ze maakten de pakketjes open en keurden de kledij stuk voor stuk qua grootte. Wat hen geschikt leek, namen ze mee.

Gericht hulp bieden is niet gemakkelijk, we begrepen waarom goed bedoelde hulpverlening soms verloren gaat. In ons geval dus gelukkig niet.

'We keren zeker terug'

Moe maar voldaan en vast van plan nog terug te keren, keerde pastoor Michel met zijn vrijwilligers van de Sint-Paulusparochie terug naar huis. Via de plaatselijke editie van Kerk & Leven roept hij alvast op mannensokken in te zamelen. Daar is in Duinkerke duidelijk nood aan.

Michel De Beer • Maar het efficiëntst van al is financiële steun. We weten dat die bij onze vrienden van vzw Salam goed terecht komt.