De kerk: een plek om te zwijgen of om te praten?

Telkens als wij met onze kinderen op kleuterleeftijd al fietsend een kerk passeerden, legden ze spontaan een vinger op hun mondje en fluisterden luid: Sssst! Ik voelde me daar toen al wat ongemakkelijk bij, alsof we er toch niet helemaal in geslaagd waren de kern van de zaak door te geven. We hadden ze tijdens onze zondagse misvieringen zo goed afgericht om stil te zijn, dat ze dachten dat een kerkgebouw speciaal daarvoor was bedoeld.

Hoe zouden we ze ooit weer aan de praat krijgen daar?

Dat laatste is gelukkig zonder problemen verlopen en ook onze kleinzoon doet vrolijk zijn zeg in de kinderwoorddiensten. Het gevoel dat ik als moeder verantwoordelijk was voor de absolute stilte van mijn kinderen tijdens de vieringen ben ik in de loop der jaren kwijtgeraakt. In onze parochie volgen kinderen voor een deel van de tijd een eigen programma. En verder horen ze er echt bij en probeert niemand er een drama van te maken als kinderen ongewone geluiden of bewegingen maken. Kinderen leren ons hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn, en dat hoort dus zeker ook thuis in de mis. Hun niet-gespeelde verwondering is vaak een onmisbare hulp voor elke volwassen gelovige met wat meer eelt op zijn ziel.

Kinderen helpen ons allemaal om God te zien, en dus hoeven ze liefst niet te zwijgen.

Dit alles schiet me te binnen terwijl ik in Frankrijk het ene Romaanse kerkje na het andere bewonder. Vaak staat Jezus Christus er in al zijn heerlijkheid op het timpaan, omringd door de apostelen. Die zitten niet braaf en stilletjes op een rijtje, zoals je zou verwachten. Nee, ze keuvelen er lustig op los. Meestal in groepjes van twee, hebben ze het al eeuwenlang zo druk dat er geen speld is tussen te krijgen.

En daar word ik dan nieuwsgierig van. Want die steenkapper uit de twaalfde eeuw moet daar natuurlijk gedachten bij gehad hebben.

Waarover hadden die apostelen het de hele tijd?

Waren ze het eens of oneens met elkaar? Haalden ze herinneringen over Jezus op? Planden ze hun strategie om meer mensen te overtuigen van de boodschap van Jezus? Of zaten ze gewoon te ruziën over de kortste weg naar Kafarnaüm of het beste recept voor olijvenmarinade? Ik zal het helaas nooit kunnen achterhalen.

Waarschijnlijk waren ze zo vol van Jezus en wat ze met hem hadden beleefd, dat ze er niet over konden zwijgen.

En daar kunnen wij dan weer iets van leren.

Misschien moeten wij wat gaan oefenen om te vertellen over wie Jezus is in ons leven. Dat mag iedereen weten, toch? Dan wordt het vanzelf wat minder stil in onze kerken.

Lees ook:
• 'Jonge ouders voelen zich niet meer welkom in de kerk'
• de vorige blogs van Kolet