Liesbeth Last test videogames: My Child Lebensborn

Ken je Snake? Ja, wie niet?! Ook voor mij was dat het eerste spel op mijn eerste mobieltje in de nineties. Intussen een klassieker. Maar, jeetje, wat een tijdverlies!

Zo zijn er vandaag nog van die spelletjes die geen einde kennen. Gluur maar eens op trein of tram mee naar de schermen. Hoeveel mensen de tijd zitten te doden met CandyCrush of Clash of Clans? Op zich niets mis mee, behalve dan dat het een gemiste kans is voor de Kunst die je had kunnen ontdekken. Pendelaars, speel eens My Child Lebensborn, bijvoorbeeld.

(Lees verder onder de trailer.)

Ik speelde My Child Lebensborn en kreeg een (figuurlijk) misselijk makende stomp in mijn buik. Een stuk geschiedenis haalde me met terugwerkende kracht in.

Lebensborn, een kweekprogramma van nazi’s

Wist jij dat het naziregime op systematische wijze een kweekprogramma installeerde om het Arische ras uit te breiden? Jawel, u leest het goed. Nazi’s hielden het niet enkel bij uitroeiing, ze zorgden ook voor voortplanting. Logisch eigenlijk, maar voor ik dit spel speelde, had ik er nog nooit van gehoord.

Toegegeven, ik was niet zo’n oplettende leerling tijdens mijn middelbare schoolcarrière, toch niet wat de lessen betrof.

Maar (mezelf even goedpraten) polsend bij leerlingen en collega’s, ben ik niet de enige die leerstof rond Lebensborn miste in het onderwijs.

Dit fenomeen is een blinde vlek in ons pedagogisch systeem. Gevaarlijk, lijkt me. Want wie fouten vergeet, herhaalt ze.

Hoe zou jij een kind van nazi’s opvoeden?

Het spel is een toegankelijke opvoedingssimulator. Je krijgt de opdracht om een Lebensborn-kind uit de oorlog op te voeden na WO II in Noorwegen. Zijn oorsprong? Ja, het kan een kind zijn van een nazi-officier, of toch alleszins van iemand met nazisympathieën. Maar niets is zeker, aangezien de papieren van zulke kinderen mysterieus verdwenen of verloren raakten.

In het spel merkte ik snel dat de Lebensbornkinderen het hard te verduren krijgen in Noorwegen. De kinderen worden gepest, uitgesloten en aangevallen om hun mogelijke genetische en ideologische achtergrond.

Het spel leert me niet alleen iets over een akelig naziconcept, maar ook over hoe je verder gaat met het leven na een trauma.

‘Jij bent anders’

Elke keer hou ik mijn hart vast wanneer mijn Karin thuiskomt na school. In één oogopslag zie ik hoe haar dag geweest is. Wat zeg ik tegen zo’n kind? Hoe maak ik haar weerbaar voor de grote, oncontroleerbare wereld? Bescherm ik haar of stuur ik haar terug naar haar pestende klasgenoten en leerkrachten?

De hevige confrontatie met discriminatie tegen een kind komt hard binnen bij me. Vooral omdat ik thuis 2 (waarschijnlijk Scandinavische) donorkindjes heb rondlopen. De helft van hun genetisch materiaal is ons onbekend.

De hele nature/nurture kwestie krijg ik met dit spel ruw voorgeschoteld en ik huiver. Hoe komt het toch dat mensen blijkbaar geneigd zijn te geloven dat ideologie verweven zit in de genen?

Waarom leren we klaarblijkelijk zo weinig uit de geschiedenislessen over de gevolgen van discriminatie op basis van genen en afkomst?

Mijn leerlingen krijgen het op hun bord, het is de enige mogelijkheid die ik zie om de mens te laten evolueren naar vrede.

Liesbeth Last maakt lesimpulsen aan de hand van videogames op Thomas Godsdienstonderwijs. Bekijk de lesimpulsen over My Child Lebensborn.