Liesbeth Last test videogames, zelfs in de vasten

Godsdienstlerares Liesbeth Last test deze keer een videogame die haar confronteert met haar eigen innerlijke wereld, die aan herbronning toe is.

De vastenperiode vulde ik totnogtoe meestal heel praktisch in: minder schermtijd, minder afval, minder vlees, minder van alles waar mensen over zeggen dat het slecht is. Maar blijkbaar ligt voor mij op dit moment het geluk niet in het minderen. Ik heb juist nood aan wat meer. Meer van wat echt belangrijk is. Meer gamen?, hoor ik u denken. Wacht.

Onlangs vroeg een collega hoe het met me ging.

Ik zei 'ça va' en leidde toen op meesterlijke wijze de aandacht af van mijn nietszeggend en gelogen antwoord.

Neen, had ik moeten antwoorden, eigenlijk niet ça va. De laatste weken loopt mijn emmer geregeld over. Ik voel me een aap in een jungle. Een gordijn van lianen voor me. Ik grijp om me heen om in beweging te blijven, maar weet eigenlijk niet waarheen de vreemde tocht me leidt.

Gelukkig is mijn passie niet dood. Zo botste ik volledig uit het niets op de videogame Drowning. Bij de beschrijving las ik dat de game me zou meenemen in het hoofd van de gamedeveloper … in een zware depressie. Slik. Wat voor non-entertainment is me dat?! Maar mijn nieuwsgierigheid was niet te stoppen. Ik moest dit spelen. Dit kwam op het juiste moment.

Bekijk de trailer.

Als mensen zich niet goed voelen, staat de omgeving klaar met heel wat tips. Gaan wandelen, staat daarbij steevast in de top 3. Dit is ook wat de videogame voorschotelt. Hij deed me wandelen in bossen, over bruggen, in de mist, vergezeld door de donkere gedachten van de schrijver.

Het duurde even voor ik doorhad dat hij zijn depressieve gevoelens benaderde als een personage. Deze figuur was niet mild. Elk grijntje hoop werd door hem in de kiem gesmoord, elk tikkeltje geluk werd onverschrokken verbrijzeld. Voor mij eindigde het spel goed (het kan ook anders). Hoop en pijn raakten op een verrassende wijze in elkaar verstrengeld.

Verbluft door de kracht van videogames bedacht ik bij de eindgeneriek dat ik eigenlijk ook een 'compagnon de route' wil.

Niet zo één die me blaasjes wijs maakt en me keldert, maar een positivo. En ik had er zo één… Zou die er nog zijn of werd Hij overmeesterd door het drammende geluid van de sneltrein waar dertigers (ik spreek voor mezelf) mee door het leven vlammen?

Dit is wat ik bedoel met wat ik meer wil in deze vastentijd: meer tijd en wandelen. Meer samenzijn met mijn Positivo.

Net zoals jonge palmbomen bedolven worden onder stenen of vastgebonden worden in een zak zodat ze eerst in de diepte groeien in plaats van direct omhoog. Net als hen wil ik jullie en mezelf sterke wortels toewensen. Dat, wanneer de wandeling voorbij is, Pasen kan gevierd worden.