Nadia Nsayi: ‘Mijn naam verbindt me met mijn familiegeschiedenis'

Vandaag kiest en beantwoordt politicologe Nadia Nsayi zeven vragen, geïnspireerd op de vragen die Jezus stelt in het evangelie.

Nadia Nsayi werd geboren in Congo en groeide op in België. Ze is politicologe, auteur van het boek Dochter van de dekolonisatie en verantwoordelijke culturele programmatie bij het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika (AfricaMuseum).

#1 Wat is je naam?

Nadia Nsayi • Nadia is mijn roepnaam, de naam die mensen gebruiken om mij aan te spreken. Mijn bijnaam is Leki omdat ik de jongste ben van de kinderen van mijn ouders. Leki betekent kleine zus of broer in de Congolese taal Lingala. Mijn officiële naam is Nsayi Madjedjo, zonder voornaam.

Tijdens het schrijven van mijn boek besefte ik hoe sterk die naam mij verbindt met een deel van mijn familiegeschiedenis.

Nsayi is de naam van mijn vader (en zijn moeder) en betekent vreugde. Madjedjo is de naam van mijn moeder (en haar vader). Ik draag met trots deze naam omdat het de herinnering aan mijn (groot)ouders levend houdt.

#2 Waarvoor ben je bang?

Tijdens de coronapandemie verloor ik twee personen die een belangrijke plaats hadden en nog steeds hebben in mijn leven. Vorig jaar stierf papi, mijn peter. Hij was vanaf mijn vijfde als een vader voor mij. Toch kan ik zijn overlijden min of meer plaatsen omdat hij tegen kanker vocht en ik dus wist dat hij die strijd zou kunnen verliezen. Maar sinds de plotse dood van mijn oudere zus begin 2022 ben ik bang voor het verlies van andere dierbare personen. Ik ben nog banger om hen plots te verliezen zonder afscheid te kunnen nemen.

#3 Waarover maak je je zorgen?

Vanaf mijn jeugdjaren heb ik gezien hoe Vlaams Blok/Vlaams Belang aan populariteit wint. Ik ben bezorgd om de opkomst van het extreemrechts gedachtegoed in de politiek en de brede samenleving, zoals op sociale media. Het scenario van een extreemrechtse verkiezingsoverwinning in 2024 gevolgd door een deelname aan de Vlaamse regering bezorgt me onrust.

Voor sommigen kan een coalitie met extreemrechts een politiek experiment zijn om Vlaams Belang uit zijn oppositie-comfort te halen. Maar als burger en kiezer kant ik mij tegen zo een experiment omdat ik weet dat personen met migratieachtergrond, mijn moslimvrienden en andere geminoriseerde groepen hiervoor de prijs zullen betalen. De geschiedenis leert ons hoe snel haat kan leiden tot (dodelijk) geweld.

#4 Wat maakt jou boos?

Door mijn opleiding politieke wetenschappen en mijn persoonlijk familieverhaal heb ik bijzondere interesse voor migratie. Het maakt me boos dat migranten vaak worden afgeschilderd als profiteurs die het leven van witte Belgen of Vlamingen onleefbaar willen maken.

Het feit dat België een welvaartsstaat is, is ook de verdienste van migranten.

Ik denk bijvoorbeeld aan de ‘gastarbeiders’ uit Italië en later Marokko en Turkije. Vandaag zie ik veel migranten werkzaam in fabrieken, zorginstellingen en andere sectoren. Ik ben boos dat hun (economische) bijdrage aan deze samenleving niet wordt erkend, en dat het migratievraagstuk volledig gekaapt wordt door rechts en extreemrechts.

#5 Om welke dingen huil je?

Ik ben een persoon die gemakkelijk huilt uit blijdschap of verdriet. Dit gebeurt als ik alleen ben of omringd door personen die dichtbij me staan.

Tijdens de coronaperiode heb ik meer dan anders gehuild omdat de pandemie gepaard ging met verschillende vormen van verlies.

Door die emotionele ervaringen heb ik het gevoel dat ik voor het eerst in mijn leven barsten ervaar in mijn levensgeluk. Dat geluk leek lange tijd een solide basis te hebben.

#6 Wie beschouw je als je broeders en zusters?

Als kind al besefte ik dat familie ruimer is dan personen met wie je een bloedband deelt. Broeders en zusters zijn meer dan personen met wie ik een biologische band heb. Ik gebruik niet vaak de termen broeders en zusters, maar als ik ze gebruik is dat eerder voor personen met wie ik een gemeenschappelijke historische, culturele roots heb, bijvoorbeeld vrienden en bondgenoten met Afrikaanse of Congolese wortels.

#7 Wie/wat zoek je?

Ik merk dat ik als dertiger anders naar het leven kijk dan als twintiger en al zeker vergeleken met mijn bijna zorgeloze tienerjaren.

Het leven is voor mij een zoektocht naar geluk, klein of groot, en het koesteren van dat geluk.

Die zoektocht gaat gepaard met dankbaarheid voelen en tonen voor wat ik wel heb, in plaats van teveel te focussen op wat ik niet heb. Ik geloof niet in geluk in de vorm van grote materiële luxe, maar wel in de vorm van eenvoudige zaken: mijn leven delen met liefdevolle personen die een positieve invloed hebben op mijn welzijn, een job waar ik voldoening uit haal, mij maatschappelijk engageren voor meer rechtvaardigheid om bij te dragen aan het geluk van anderen.