Als oma Reus begint te vertellen, luistert iedereen

Je zag ze misschien ook door de straten van Antwerpen trekken, de reuzen van Royal de Luxe. Of je zag de beelden ervan in de media, ook druk gedeeld op sociale media. Jong en oud, arm en rijk leefde mee met Oma Reus en haar kleinkind. En die oma deed waar oma's goed in zijn: verhalen vertellen.

Haar verhalen tilden je op naar een verleden waar je nooit zelf deel aan had, maar dat toch zo vertrouwd aanvoelde. Als een warm deken op een koude winteravond. Of de geur van verse koffie en speculoos.

Verwondering opent hart en geest

Je kan er meewarig of zelfs cynisch over doen: twee houten marionetten die in deze tijd van wereldwijde ellende een hele stad in vervoering brengen met een fabeltje. Maar het is zo veel fijner er gewoon in te geloven.

Het is goed onze gesloten, verbitterde of verzuurde houding even achterwege te laten en op te gaan in het verhaal.

Als ik daarin meega, dan zijn Oma Reus en de Kleine Zwarte Reus geen houten poppen die een fortuin moeten gekost hebben en die voor extra drukte en verkeershinder zorgen. Dan worden ze bronnen van verwondering, die mijn hart en geest openen voor het magisch realisme dat ik me herinner uit mijn kindertijd, toen ik zelf bij oma op schoot zat en luisterde hoe zij mijn kleine wereld kleurde met grote verhalen.

Patrick De Groote van Zomer van Antwerpen verwoordde het gevat: Als kinderen hun oma zien, zijn ze gewoon blij. Dat is heel simpel en mooi. Maar we zien het niet meer, tenzij het wordt uitvergroot op reuzenformaat.

Verhalen maken gelukkig

Maar er is meer. De reuzen wijzen me op mijn nood aan goede verhalen. Op mijn honger naar verwondering. Het is een honger waarvan we ons in onze moderne, rationele wereld nog amper bewust zijn, maar die wezenlijk is voor ons geluk als mens. Wetenschappers tonen het aan: geloven maakt gelukkig. Maar ik heb geen wetenschap nodig om te weten wat ik zelf ervaar.

Telkens als ik erin slaag mijn aangeleerde rationalisme even opzij te schuiven en me mee te laten voeren in een groter verhaal, kom ik uit op wondere plaatsen en bij boeiende mensen.

Oma’s vertellen verhalen als geen ander

Voorwaarde is wel dat het verhaal op een boeiende een levendige wijze wordt verteld. Zoals een oma dat kan. Dan pas komt het immers tot leven en kan het mijn leven raken. Dan pas worden woorden van leven ook woorden om van te leven. En neem ik ze mee, in mijn hart, ook lang nadat het verhaal verteld is.

De tijd van de grote verhalen zou voorbij zijn? Twee torenhoge marionetten in Antwerpen bewezen dit weekend heel even het tegendeel.

Maar als ik eerlijk ben, ervaar ik dat elke zondag. In onze priester schuilt een fantastische oma.