Paasbrief bisschop Lode Aerts — Gods leven in de dood

Paasbrief

„In onze streken valt Pasen meestal in de vroege lente. Op het eerste gezicht is dat een meevaller, want de ontluikende natuur kan ons helpen het wonder van de verrijzenis te vatten. De donkere maanden moeten dan wijken voor het toenemende licht en de eerste warmte verdrijft de winterkou. Elders in de wereld ziet de natuur op Pasen er heel anders uit. Laten we ons even naar Indië verplaatsen. De meeste christenen wonen daar ten zuidwesten, in de staat Kerala. Zo dicht bij de Indische oceaan veroorzaakt het moessonklimaat het hele jaar door een constante temperatuur van dertig graden Celsius. Van de lente valt er op Pasen slechts weinig te merken. En toch kunnen de christenen er misschien wel fijner aanvoelen wat Pasen betekent.
Pasen is inderdaad niet zomaar een soort lentefeest. De verrijzenis van Christus en van de christenen is geen automatisme, dat vanzelf op de dood volgt. Pasen is niet zomaar ‘leven na de dood’. De Bijbel neemt ons lijden en sterven bijzonder ernstig. We zouden het drama van de dood schromelijk onderschatten en rouwende mensen pijnlijk kwetsen door al te hol gepraat over de verrijzenis.
We mogen het nooit vergeten: voor Pasen was er Goede Vrijdag. Jezus heeft wel degelijk geleden. Zijn blijde boodschap werd door mensen afgewezen. De religieuze en politieke overheid heeft Hem vreselijk gemarteld tot Hij eindelijk op Golgota bezweek. In het passieverhaal horen we geen woord over een vanzelfsprekende overgang naar Pasen. Het verdriet om Jezus’ dood was echt bij zijn leerlingen, bij zijn moeder, bij Maria Magdalena en bij alle andere vrouwen.
We moeten die pijn heel ernstig nemen, willen we Pasen goed verstaan. Pasen is niet zo vanzelfsprekend als de lente na de winter. Pasen is een bijna ongelooflijke boodschap dat Jezus leeft. Het is een groot wonder, dat enkel van Gods kracht kan voortkomen. [node:field_streamers:0] Enkel wanneer God zelf aanwezig was op Golgota, kunnen we vermoeden dat zijn liefde nog sterker was dan de dood. Het betekent dat Gods liefde Jezus niet in de steek liet op Golgota. God kwam als het ware in de dood en uitgerekend daar overwon Hij de dood.
Dat alles heeft grote gevolgen voor ons vandaag. We kunnen mensen die lijden niet troosten door van de verrijzenis een soort hocus pocus te maken, alsof God met een toverstok de dood weg goochelt. Neen, God redt ons niet zomaar uit de dood. Gods liefde komt aanwezig ín de dood. Enkel die ervaring kan ons troosten. Overal waar mensen lijden, in hun ziekte of hun ouderdom, in oorlog of geweld neemt God het kruis van mensen op zijn schouders.
Dat alles doet me denken aan wat de mensen me leerden in Oekraïne. Met de andere Vlaamse bisschoppen bezocht ik het graf van een gesneuvelde soldaat die Artem Dymyd heette. Zijn vader is een Grieks-katholieke priester die op dat moment in een parochie in Charleroi voor vluchtelingen zorgde. De moeder is kunstschilder en was nog in Oekraïne. Toen we haar thuis in de stad Lviv opzochten, ontving ze ons heel hartelijk. Ze vertelde [node:field_streamers:1] over haar zoon Artem, die vrijwillig naar het front was gegaan en daar werd gedood. Na het verlies van haar zoon is ze blijven tekenen en schilderen, maar haar werk is nu heel anders. Ze schildert voortaan over het lijden van de mensen en over de stille aanwezigheid van Jezus daarbij. Ze toonde ons talloze tekeningen van de lijdende Christus met zijn doornenkroon.
Het verdriet van die mama is aangrijpend en de dood van haar zoon is verschrikkelijk, maar dat alles gaf haar een scherper inzicht in wie Jezus is. Hij wil inderdaad dicht bij ons zijn en onze pijn op zich n£emen. Wanneer we – zelfs in grote pijn – dat aanvaarden, krijgen lijden en dood niet langer het laatste woord. Dan komt de goddelijke liefde binnen in die ellende. Welnu, die liefde is sterker dan de dood, want de liefde vergaat nooit (1Kor 13,8).
Voor wie lijdt, kan dit geloof een grote troost zijn. Voor wie probeert te troosten, is het in elk geval een grote opdracht. Want een christen die zich voor Gods liefde openstelt, moet met zijn leven daarvan getuigen… Dan wordt het, zonder automatisme, zelfs in het lijden een zalig Pasen.”

+ Lode Aerts, bisschop van Brugge