Paasmensen

”Zondag vieren we Pasen, het feest van de verrijzenis. Vóór het zo ver is, moeten we natuurlijk nog voorbij Goede Vrijdag, de dag waarop we het lijden van Christus herdenken. Dat lijden aan het kruis moet verschrikkelijk zijn geweest. Het kruis was een marteltuig, bedoeld om mensen een langzame en pijnlijke dood te berokkenen. Uren van fysieke en mentale pijn, van uitputting en ontbering, van langzaam het licht voelen doven. Wie heeft ooit zo’n foltering bedacht?
Christus was natuurlijk niet de eerste mens in de geschiedenis die onmenselijk leed moest doorstaan, noch de laatste. Het lijden maakt – helaas – deel uit van het leven. Van elk leven, vroeg of laat, zonder uitzondering. Moeten we daar met z’n allen neerslachtig van worden? Nee. Het paasverhaal eindigt niet bij het lijden. Het kondigt een nieuw begin aan. Net wanneer de uitzichtloosheid totaal lijkt, vertellen de evangelisten ons over opstanding, over herboren hoop, over het begin van een nieuw tijdperk. Geen christendom zonder die radicale wending.
In dit nummer van Kerk & leven brengen we u het relaas van mensen die door de hel gingen en daarna een nieuw leven opbouwden. Zij zijn heuse paasmensen. Het lijden was niet hun eindpunt, ze bouwden iets nieuws op het puin van het oude.
In de Klapstoel maakt u kennis met Laurien Ntezimana, stichter en bezieler van de Rwandese organisatie AMI. Hij maakte de gruwelijke genocide van april 1994 mee, nu een kwarteeuw geleden. Die orgie van geweld vernielde de hele Rwandese samenleving. Niets bleef overeind. Ook Ntezimana verloor geliefden en zag zijn wereld instorten. Toch stond hij opnieuw op. Met AMI maakte hij van verzoening zijn levenswerk. De opstanding van Rwanda is nog lang niet ten einde, maar dankzij mensen als Ntezimana blijft de hoop bestaan [node:field_streamers:0] dat menselijkheid het laatste woord krijgt.
Dichter bij huis serveren we u in ons Dossier vier levensverhalen die lezen als parabels. De hoofdrol wordt vertolkt door prachtige paasmensen. Ze lagen op de grond, maar stonden weer op. Ze rolden de steen weg die hen gevangen hield. Een moeder geeft haar leven een nieuwe wending na het verlies van haar kind. Zij begeleidt nu mensen die dezelfde lijdensweg meemaken. Een voormalige verslaafde ontpopte zich als een fervente wandelaar. Elk jaar stapt hij onder meer naar Scherpenheuvel. Een motorrijder raakte verlamd, maar is dankbaar dat hij elke dag mag leven en beleven. Binnenkort beklimt hij de Mont Ventoux met zijn handbike. Een ondernemer kon het familiebedrijf niet redden van de ondergang. Vandaag helpt hij andere bedrijven op weg en staat hij zelfstandigen in moeilijkheden bij.
Elk verhaal is aangrijpend en inspirerend. Louter treuren om het verlies is voor geen van hen een optie. Na hun lijdensweg kozen ze bewust voor de opstanding. Wat ooit hun absolute ondergang leek, gitzwart en zonder hoop, werd de voedingsbodem voor iets nieuws.
Ook de apostelen waren paasmensen. Zonder het dieptepunt waar ze doorheen moesten, de kruisiging van Christus, waren ze nooit de grondleggers van een nieuwe wereld geworden. De calvarietocht was nodig om Pasen mogelijk te maken, om volgzame vissers te laten uitgroeien tot moedige leiders en onvermoeibare verkondigers.
Het eindigt niet bij het lijden. Dat is de betekenis van Pasen. Het schijnbare einde schept kansen op een nieuw begin. Opstaan is een kwestie van geloven, van willen, van durven. Christus nodigt ons uit paasmensen te zijn. Mensen die niet bij de pakken blijven neerzitten, maar vertrouwen op de kracht van hun geloof. In die geest wensen we u een zalig paasfeest.”

Reageren op dit artikel? Dat kan op www.kerkenleven.be