Rechtbank Leuven: wzc moest euthanasie laten gebeuren
De feiten
- In 2011 is Mariette Buntjens klaar voor haar euthanasie. Aan alle wettelijke voorschriften is voldaan volgens de familie en artsen. Toch kan de euthanasie niet plaatsvinden. Het rusthuis stelt dat de voorwaarden niet in orde zijn, maar specifieert niet verder. De euthanasie vindt uiteindelijk thuis plaats.
- De kinderen spannen een rechtszaak aan tegen de overkoepelende vzw Sint-Annendael Grauwzusters.
- De burgerlijke rechtbank in Leuven veroordeelt de instelling op 29 juni tot een schadevergoeding van 6.000 euro en stelt dat instellingen zich niet zoals artsen kunnen beroepen op gewetensbezwaren.
- De vzw Sint-Annendael Grauwzusters gaat mogelijk nog in beroep. Haar advocaat Ann Dierickx zegt dat het rusthuis ontkent euthanasie geweigerd te hebben.
De reacties
De uitspraak van de rechtbank is opvallend, omdat de euthanasiewet van 2002 zorginstellingen niet verplicht om euthanasie in hun zorgpakket op te nemen. Daaruit kun je afleiden dat ze het recht hebben dat niet te doen. Professor Wim Distelmans (VUB) vindt alleszins dat deze dubbelzinnigheid nu opgelost is.
Advocaat Fernand Keuleneer gaat er daartegen van uit dat vzw Sint-Annendael Grauwzusters in beroep gaat. Zorgnet Icuro, de koepel van katholieke ziekenhuizen en zorginstellingen, geeft voorlopig geen commentaar.
'Het debat riskeert altijd in een welles/nietes terecht te komen, en daar heeft niemand wat aan', luidt de voorlopig de enige reactie van Zorgnet.
Ter herinnering
- In een kerstinterview eind 2015 in Het Belang van Limburg staat Mgr. De Kesel stil bij de identiteit van gelovigen. Die hebben het recht om zich te uiten, vindt hij. Ook als het gaat over abortus en euthanasie?, vraagt Indra De Witte. Dan komt een uitspraak die veel stof deed opwaaien in de media: Ik kan verstaan dat iemand met een seculiere levenshouding daar geen probleem mee heeft. Maar vanuit mijn geloof is het niet evident. Ik vind dat ik dat mag zeggen en meer nog: ik denk dat we ook op institutioneel niveau het recht hebben om te beslissen dat we dat niet doen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan onze ziekenhuizen. Je bent niet vrij om te kiezen als er maar één keuzemogelijkheid is.
- Advocaat Fernand Keuleneer trad de toen kersverse aartsbisschop bij en verwees naar de euthanasiewet zelf. Die verplicht ziekenhuizen en andere verzorgingsinstellingen niet om euthanasie in hun zorgpakket op te nemen. De wet beperkt zich tot de niet-strafbaarstelling van artsen die euthanasie uitvoeren volgens de wettelijke voorwaarden. Maar zo ontstaat wel een dubbelzinnigheid, die wel tot problemen móet leiden, stelde Keuleneer. Een 'ja, misschien’-houding die uiteindelijk in een neen uitmondt, zal door sommige patiënten niet aanvaard worden.
- Professor medische recht (KU Leuven) Herman Nys sloot zich destijds aan bij die visie en besloot: Als een instelling gewetensbezwaren heeft tegen euthanasie, maar er wel een euthanasie-aanvraag positief beantwoord wordt door een arts, zit je met een conflict dat je menselijk moet zien op te lossen. En dat gebeurt ook zo in de praktijk.
- In een reactie op de uitspraak van Mgr. De Kesel stelde Zorgnet: De wet op de euthanasie wordt in de praktijk wel degelijk toegepast. Als koepelorganisatie blijven wij een vurig pleidooi houden voor het tijdig en zorgvuldig afwegen van de noden en eindelevensvragen van de bewoners. Het is belangrijk dat de arts hun vragen bespreekt in een multidisciplinaire context en op die manier samen met de bewoner en zijn familie een weloverwogen en goed gemotiveerde beslissing maakt.
Lees Rusthuis veroordeeld wegens weigeren van euthanasie op De Redactie.