Een rommelig leven [column]

Veel mensen hebben naar het einde van hun leven toe het gevoel dat ze maar wat aangerommeld hebben. 

Ze hebben studies gevolgd met wisselend succes. Ze oefenden een of meer jobs uit en boekten daarmee niet altijd de verhoopte resultaten. Ze gingen vriendschappen aan, maar slaagden er lang niet altijd in om die levenslang te koesteren. Ze leefden samen met een partner en liepen dan regelmatig aan tegen eigen of andermans kleine kantjes. 

Ze kregen kinderen die anders opgroeiden dan ze zich hadden voorgesteld. Of ze kregen geen kinderen terwijl ze daar wel op hadden gerekend. Ze maakten veel plannen, waarvan slechts een beperkt aantal min of meer werd verwezenlijkt. 

Ze hadden soms grote dromen, die nooit echt zijn uitgekomen.

De meeste mensenlevens zijn, als je het objectief bekijkt, eerder een rommeltje. Haast niemand houdt zich levenslang aan een strak plan. We proberen iets en sturen bij, dwalen af of geven op. We beginnen weer opnieuw en alles herhaalt zich. Tussendoor zijn we blij om wat er lukt en zo vinden we hier en daar een portie geluk.

Maar het is een troost dat het bij veel grote en bewonderenswaardige figuren vaak niet anders is. Charles de Foucauld leefde jarenlang als een halve kluizenaar in de woestijn, niet echt een droomcarrière. Pater Damiaan deed alles voor zijn melaatsen, maar hij kreeg niet veel steun en ging er uiteindelijk zelf aan ten onder. Jezuïet Egied Van Broeckhoven werkte als een lotgenoot in een ongezonde en onveilige fabriek en kwam daarbij veel te vroeg aan zijn einde.

Alle drie stierven ze voordat ze hun plannen hadden afgerond. 

In hun eigen ogen en in die van hun medemensen waren ze halve mislukkelingen. 

Maar iets dreef hen verder, een heilig vuur. Ze konden het waarschijnlijk niet altijd verklaren, maar het hield hen gaande.

Wellicht was het zelfs voor Jezus zo. Veel van zijn leerlingen moeten een gevoel van mislukking hebben ervaren toen hij stierf op het kruis. Was dat nu de Messias?

Pas achteraf zien we de schoonheid van hun leven. 

De grote liefde die eruit sprak, ook al boekten ze geen revolutionaire resultaten. En dan inspireren ze velen, door hun manier van leven of door wat ze nalieten aan schrijfsels.

Het is fijn om daarvan iets mee te nemen naar ons eigen leven. Als we dat vonkje liefde dat ons gaande houdt, trouw blijven, is het geen ramp dat ons leven verder nogal rommelig is. We zijn tenslotte in goed gezelschap. Alleen de Liefde mogen we nooit loslaten.