Sammy Mahdi in Tertio: ‘Ik heb mijn puzzel gelegd’

Pas vanaf het middelbaar begon het Sammy Mahdi te dagen dat het niet doorsnee is op te groeien met een katholieke moeder en een islamitische vader.

Sammy Mahdi heeft zijn vader regelmatig gevraagd: 'Wat ben jij en wat ben ik dan?', maar zijn beide ouders vonden zo’n etiket totaal irrelevant © CD&V

Sammy Mahdi groeide op in een wat heet meervoudig religieus gezin: een moslimvader en een katholieke moeder. Hij omarmt die twee religieuze tradities van harte. In plaats van ze te relativeren, valoriseer ik ze net allebei, benadrukt de voorzitter van de CD&V-jongerenafdeling en federaal parlementslid van de christendemocratische partij in het interview in Tertio van deze week.

Sammy Mahdi wordt regelmatig bevraagd over zijn meervoudige religieuze achtergrond. Velen gaan er minstens van uit dat je op een gegeven moment een keuze maakt. Ze kunnen er gewoon niet bij dat een combinatie van de twee mogelijk is. Als er weinig tijd of ruimte is voor zo’n gesprek, zeg ik gewoon dat ik agnost ben. Dat is behapbaar, een duidelijk vakje.

Maar ik omschrijf mezelf liever als spiritueel eclecticus: ik heb een eigen puzzel gelegd met wat ik heb meegenomen van mijn vader en moeder en vanuit andere hoeken.

Ik hou ervan fundamenteel na te denken over het hier en nu. Over het morgen en overmorgen. Over het fascinerende gegeven dat we leven en bewust zijn. Ook als maatschappij moeten we dat veel meer doen, vind ik.

Religieuze opvoeding

Mijn ouders moesten in onze religieuze opvoeding sowieso compromissen vinden. Al is mijn vader rationeel en niet-praktiserend, verschillende culturele elementen zijn voor hem wel van belang, zoals de overtuiging dat een jongen besneden moet worden. Daarin speelden voor hem zeker niet alleen gezondheidsredenen mee. Gevolg is dat de twee zonen besneden zijn. En we zijn alle drie gedoopt, want dat was dan weer belangrijk voor mijn moeder en haar ouders. Maar de eerste communie deden we niet, die stap moesten we zelf later invullen.

Ik ging ervan uit dat het bij iedereen zo was. Pas toen ik daar vanaf het middelbaar veel vragen over kreeg, groeide het besef dat ik in een ongewone context ben opgegroeid.

Ik heb mijn vader regelmatig gevraagd: ‘Wat ben jij en wat ben ik dan?’ Maar daar heeft hij nooit op willen antwoorden. Net als mijn moeder vond hij zo’n etiket totaal irrelevant: ‘Ik kijk naar je daden, naar de waarden die je meedraagt, en ik hoop dat je de waarden die je moeder en ik je hebben meegegeven, verder doorgeeft, nu en later. Als je dat doet, ben je een goede persoon. Of je jezelf dan omschrijft als moslim, christen, atheïst, agnost – dat interesseert me niet’.”

Wisselwerking

Nee, ik ben zeker geen relativist geworden. Ik hecht veel waarde aan de religieuze en culturele praktijken die ik heb meegekregen van moeders- en vaderskant. Het vasten bijvoorbeeld. Zowel de christelijke als de islamitische vorm daarvan boeit mij. Of de wisselwerking tussen persoonlijk en gemeenschappelijk gebed.

Ik zie de waarde van de beide tradities helemaal in en in plaats van ze te relativeren, valoriseer ik ze net allebei.

Mijn ouders zijn op veel vlakken elkaars volstrekte tegenpolen, ook religieus, en toch denken ze bijna 100 procent hetzelfde over wat ze van dit leven willen maken. Dat helpt me ook in de omgang met mensen van andere levensbeschouwingen.