Shamisa Debroey - jong, succesvol en gelovig

Shamisa Debroey (26) is een beloftevolle illustratrice. Haar debuut, Verdwaald, werd unaniem lovend onthaald. Daarin tekende en schreef ze haar verwarrende kinderjaren van zich af. Dat haar vader haar op jonge leeftijd achterliet om terug te keren naar Zimbabwe, zadelde haar op met een knagend schuldgevoel. Mama had een veeleisende baan en zo groeiden Shamisa en haar broer grotendeels op bij de oma.

Hoe heeft die complexe kindertijd jouw leven getekend?

Shamisa Debroey • Het maakte me vroeg zelfstandig. Op school hadden andere kinderen hun ouders mee voor allerlei zaken, maar ik regelde alles zelf. Ik stelde me daar ook geen vragen bij en kan me niet herinneren dat ik daar verdrietig over was. Toch was er altijd een existentiële schrik om er helemaal alleen voor te staan.

Mijn leven is, denk ik, een voortdurend gevecht tussen de hang naar zelfstandigheid en de angst om alleen op de wereld te zijn.

Ouders beseffen niet altijd wat ze een kind aandoen wanneer ze uit elkaar gaan en één van de 2 er plotseling niet meer is. Als het kind geen uitleg krijgt over wat er aan de hand is. Lang was ik ervan overtuigd dat het mijn schuld was dat papa weg gegaan was. Dat heeft me wellicht getekend, hoe kan het anders? Maar boos ben ik er niet over. Dat is wat mij tot Shamisa maakt. Iemand die zichzelf gaandeweg leert aanvaarden en waarderen. En daar inspiratie uit haalt om te tekenen en te schrijven. Dat is toch geweldig?!

Is dat gevecht dat je beschrijft, niet algemeen menselijk?

Shamisa Debroey • Dat zou best kunnen. Misschien ben ik er iets bewuster mee bezig, omdat ik er ook als artiest over nadenk en mee aan de slag probeer te gaan. Als kind stond ik er totaal niet bij stil. Maar dan komt het moment waarop je geconfronteerd wordt met je angst.

Het grote keerpunt kwam er voor mij toen ik voor het eerst een relatie had.

Het gezinsleven van mijn vriend was zo anders dan wat ik gekend had: zijn moeder smeerde boterhammen voor hem, om maar iets te noemen. Ik hoor zijn vader nog zeggen: Niet te laat thuiskomen, hè. Zalig, toch?

Bij mijn vriend zijn ze met z’n vijven thuis. Er hangt altijd een toffe sfeer van samen zijn. Hij zet zich ook enorm in voor zijn familie. Als ik dat vergelijk … (lacht) mijn familie is wel erg disfunctioneel!

Je moet wel een grote veerkracht bezitten om daar zo positief mee om te gaan, niet?

Shamisa Debroey • Dat zit in mijn temperament en karakter, denk ik. Al wat ik heb meegemaakt heeft me op de een of andere manier sterker gemaakt. Ik leef vanuit het besef dat je niet aldoor gelukkig kunt zijn. Dat bestaat niet. Wat niet wegneemt, dat ik best tevreden en blij in het leven sta.

Maar misschien heeft mijn geloof er ook wel mee te maken. Mijn grootouders zijn katholiek, maar mijn moeder is als jonge twintiger protestants geworden. Ze nam mij wekelijks mee naar de kerk. Als kind deed ik gewoon mee en trotseerde de vreemde blikken van klasgenootjes. Ik had veel aan het gebed, en nu nog.

Als tiener begon ik me vragen te stellen. Doe ik het voor mijn moeder of betekent het geloof ook belangrijk voor mezelf? Ik meende van wel, al kon ik niet goed tegen de groepsdruk die ik in de kerk ondervond.

Geloven is geen race.

Met mijn boezemvriendin kan ik wel goed over geloof praten. Hele gesprekken hebben we erover. We vragen ons dan, bijvoorbeeld, af hoe onze eigen kerk eruit zou zien. In het protestantisme is dat niet zo moeilijk, hè, een eigen kerk opzetten. Het is tegelijk een vloek en een zegen.

Lees het artikel over de Offerfeestwenskaarten die Shamisa Debroey tekende in opdracht van Orbit.