Volop aan het inburgeren in Brugge, nu al thuis in de kerk

Mijn naam klinkt Portugees, maar ik werd geboren in de Verenigde Staten. Rond mijn 4de verhuisden mijn ouders naar Duitsland en later Nederland. Op mijn 16de koos ik er zelf voor om in Engeland te gaan studeren en later kwamen daar nog Schotland en opnieuw Nederland bij. De kerk bood mij bij mijn grensoverschrijdende avonturen altijd een vorm van continuïteit. Telkens als ik verhuisde, zocht en vond ik er een soortgelijke manier om naar de wereld te kijken, en een gemeenschap waarin ik me thuis kon voelen.

Toen ik vorige zomer naar Brugge verhuisde, zocht ik naar gewoonte een kerk op.

Ik liet meteen mijn verlangen horen om gevormd te worden. Dat was er door het vele verhuizen vroeger nooit van gekomen. Behalve mijn echtgenoot kende ik hier nog niemand en door de coronamaatregelen waren er ook weinig vooruitzichten. Ik had dus alle tijd om erop toe te leggen.

Mijn catechiste bracht me in contact met de Sint-Michielsbeweging, waar ik (binnen de grenzen van de coronamaatregelen) snel vrienden maakte en me ook als vrijwilligster kon inzetten voor voedselbedelingen aan mensen in nood. Het was heel bijzonder om dat bewust als christen te kunnen doen. In het vormsel staat het aspect ‘zending’ centraal. Je doet het niet louter voor jezelf, maar om in de bredere gemeenschap en samenleving iets te betekenen.

Christen zijn, is iets om in de praktijk te brengen.

Wat me in het hele traject diep geraakt heeft, was de aanwezigheid van enkele mensen uit de geloofsgemeenschap in de viering van de naamopgave. Door de lockdown was het een intieme kring, maar ondanks alles waren ze er. Het gaf moed dat er in mijn nieuwe leven in Brugge mensen bereid waren obstakels te overkomen en er voor mij te zijn. 

En zo komt aan mijn reizend bestaan een einde. Het warme welkom dat ik in Brugge ontving, betekent dat ik mijn plekje in de wereld mocht vinden en dat ik met een gerust hart de koffers achteraan in de kast leg.