Wiske en Maria, ze begrepen elkaar

Mariadevotie was me als jongere totaal vreemd. Pas als 20'er leerde ik haar waarderen en wel via een oud lied, dat ik nooit neurie zonder te denken aan Wiske.

Lieve Wouters

Voor wie lang na het Tweede Vaticaans Concilie (1862-1965) geboren is zoals ik, is mariadevotie meestal een vreemd gegeven binnen het geloof. Als kind leerde ik geen marialiederen. We gingen niet naar bedevaartsoorden. Het vrome gedoe stootte me veeleer af dan dat het me aantrok. Het leek voorbijgestreefd, niet bestand tegen de kritische toets.

Nu duiken er weliswaar moderne varianten op, met bijbehorende gadgets als houten armbandjes met zeemzoete prentjes van de Moeder Gods. En je ziet ook geregeld jongere mensen een kaars aansteken voor Onze-Lieve-Vrouw. Maar je zult er weinig vinden die een Weesgegroet kunnen opzeggen. Wat betekent die mariadevotie dan?

Een Weesgegroet opzeggen, kan ik dan weer wel. Zelfs in het Latijn, met dank aan mevrouw Dex van de eerste Latijnse, jaargang 85-86.

Maar ik maakte pas echt kennis met Maria, toen ik als 20'er Wiske leerde kennen. De naam doet een oud vrouwtje vermoeden, en dat was ze ook. Ik zie en hoor haar nog van op haar balkon of in haar sobere woonkamer in dat verouderd sociaal wooncomplex met haar breekbare stem een lied aanheffen:

Lief Vrouwke, ik kom niet om te bidden, maar om een poos bij u te zijn. Ik heb u niets te geven, niets te vragen deze dag. Ik bezit alleen de grote vreugde dat ik U bekijken mag.

Haar stem trilde zachtjes, maar bleef niettemin toonvast.

Bij de aanloop naar de hoge noot in grote vreugde was ik altijd bang dat ze het niet zou halen. Maar zelf vertrouwde ze erop.

En ze kwam er, even zacht en breekbaar. De grote leek even te zweven, te stralen.

Wiske had niets te geven en niets te vragen. Dicht bij Maria zijn, was alles wat ze wou. En plotseling begreep ik dat dit soms genoeg is. Maria was een van de weinigen die Jezus ook onder het kruis trouw bleef. Die daar bleef staan. Die het daar uithield. Die daar gewoon dicht bij haar zoon wou zijn, wat de soldaten rond haar er ook van dachten en hoe ze ook lachten en spotten. Om te tonen dat ze van Hem hield.

Wiske bracht me bij Maria en die bracht me op haar beurt bij de kern van het geloof.