Zingen van geluk — zuster Katharina [De 12]

Deze morgen ging ik naar boven om mijn tanden te poetsen. In de abdij is het normaal gezien overal stil … tenminste, zo zou het moeten zijn. Deze ochtend dacht ik muziek te horen op de kamers, wat niet normaal is, maar ik sloeg er verder geen acht op.

Toen ik nadien mijn kamer verliet, hoorde ik opnieuw muziek en ging ik op zoek naar de oorsprong. Die was snel gevonden toen ik mijn oor te luisteren legde aan de deur van een van de kamers van de novicen: Nothing compared to you, oh yeah. Ik klopte en toen de novice met een verwonderd gezicht opendeed, vroeg ik of de muziek van haar kwam. Ze zei dat ze aan het zingen was; ze dacht dat er niemand in de buurt was. Ze moest een grote doos uit haar kast halen (en dat ging blijkbaar beter met muziek), en bekende snel dat het heidense liedjes waren.

‘Je zingt dus van geluk’, vroeg ik haar lachend.

Ze ontkende het niet.

Bij het weggaan bedacht ik hoe paradoxaal het leven soms kan zijn. In ons monastieke leven is stilte wezenlijk en toch vond ik het zalig om die zingende novice in dit ochtenduur te ontmoeten. Stilte is zo gemakkelijk en zo moeilijk, zoals zoveel wezenlijke elementen van ons leven tegelijk zo gemakkelijk en zo moeilijk zijn. Beminnen kan vanzelf gaan en beminnen kan veel inspanning vragen. Bidden kan spontaan gebeuren en bidden kan erg lastig zijn. Samenleven kan heerlijk zijn en samenleven kan al je energie opeisen.

Het gemakkelijkste en het moeilijkste, het mooiste en het lastigste… het kan allemaal samengaan.

Het leven leert ons gaandeweg al die bewegingen samen te zien, de gemakkelijke en de moeilijke kant, het zwijgen en het spreken, de stilte en het zingen… En neuriënd vervolgde ik mijn weg: All you need is love, ratatatata.

Zuster Katharina is abdis van Onze-Lieve-Vrouw van Nazareth, de trappistinnengemeenschap van Brecht. Zij is één van 'De 12’, het panel van Kerk & Leven dat in een beurtrol verschillende bijdragen levert.