Achttien

Achttien jaar worden. Een keerpunt in het leven. Het is de leeftijd waarop je verondersteld wordt volwassen te worden, of toch minstens meerderjarig. Tijd om een rijbewijs te behalen, al zijn de jongeren vandaag minder gehaast dan wij destijds. Rijp genoeg om te gaan stemmen. Tijd ook om afscheid te nemen van de middelbare school. Voor steeds meer jongeren wenkt het hoger onderwijs.
Achttien jaar worden heeft iets mythisch. De kinderjaren waren pas gisteren en zijn tegelijk zo ver weg. Het leven wordt ernstiger, al staat vertier nog steeds met stip op één. Verantwoordelijk zijn voor eigen daden – ook juridisch – valt godzijdank nog even samen met het beschutte leven onder moeders en vaders vleugels. Jeugdherbergen aan de andere kant van de wereld lonken, maar hotel mama krijgt nog steeds de hoogste score. In de liefde wordt gefladderd van bloem naar bloem, al rijpt diep vanbinnen het verlangen naar een vaste band voor het leven. Bovenal is achttien de leeftijd waarop dromen niet langer wilde fantasieën zijn, maar zachtjes de gedaante krijgen van concrete toekomstprojecten.
Ook in 2022 zullen veel jonge mensen hun achttiende verjaardag vieren, meer dan 100.000 in België alleen al. Wie zijn ze en wat zijn hun dromen? We vonden vier exemplaren om het ons te vertellen. Ze tobben over hun studiekeuze en over hun professionele toekomst. Ze kijken er zelf van op dat ze straks volwassen worden genoemd. Ze zijn geëngageerd in jeugdbeweging en sport. Twee van hen kennen ook het geloof, al zijn ze daarmee wellicht oververtegenwoordigd.
Ook het woord ‘corona’ valt. Hoe zou het anders kunnen? Ze waren pas vijftien of zestien toen de pandemie uitbrak. Voor ouderen lijkt maart 2020 pas gisteren, voor jongeren waren de voorbije twee jaren een flink deel van hun leven. Ze verjaren mogelijks [node:field_streamers:0] een beetje in mineur. Feesten met geknipte vleugels. Het lijkt futiel, maar laten we het niet onderschatten.
Het confronteert ons met een essentiële vraag. Welke wereld laten wij voor hen achter? Zij kunnen dromen, maar wij bepalen het kader waarbinnen hun dromen vallen. Er zijn zo veel jongeren met donkere gedachten, hoe kon dat gebeuren? Het klimaat ontspoort, doen we wel genoeg om dat tegen te gaan? De armoede onder jongeren is toegenomen, raakt dat ons? We spreken zo snel over ‘de jeugd van tegenwoordig’, maar wat is ‘de wereld van tegenwoordig’ die ze van ons erven?
Gelukkig is het niet al kommer en kwel, verre van zelfs. Jonge mensen hebben vandaag meer toekomstkansen dan eender welke generatie voor hen. Ze studeren tot ze een stuk in de twintig zijn. Hun levensverwachting is hoger dan ooit. Ze kunnen de wereld rondreizen en zich nagenoeg overal vestigen. Jongeren die hier opgroeiden, maakten nooit een oorlog van dichtbij mee. Hopelijk blijft dat zo. Zelfs tegen de pandemie die ons geselt, zijn we nu beter gewapend dan bij elke wereldwijde besmetting in het verleden. De wereld boekt wel degelijk vooruitgang, al zien we het niet altijd. Niettemin, laten we niet de fout maken te denken dat jongeren het vandaag makkelijk hebben. Elke generatie draagt zijn kruis.
Van kruisen gesproken, durven wij nog met jonge mensen over het geloof te spreken? Vragen wij hen nog naar de diepere betekenis van hun leven? Getuigen we nog openlijk over onze band met God, over het geloof in wat ons overstijgt? Veel jongeren zijn zoekende, wat niet per se betekent dat ze dezelfde weg kiezen als wij. Minstens zouden we hun toch moeten durven te vertellen wat voor ons fundamenteel is. Een mooi voornemen voor het nieuwe jaar?
De redactie van Kerk & leven wenst u en al uw dierbaren een vreugdevol en zinvol 2022.