Dag paus, rust zacht. Je hebt gewerkt met hart en ziel tot je laatste dag. Je hebt ons keer op keer de spiegel van Jezus voorgehouden, ook als we die liever niet wilden zien. Je hebt mensen van overal aangesproken, mensen van alle leeftijden en strekkingen. Je bracht ons terug naar de kern. Dankjewel daarvoor.
Soms waren we het niet met je eens of hadden we kloekere maatregelen verwacht of een ander standpunt. Maar dan waren er weer andere mensen ongelukkig geweest. Nu wachten we af wie jou zal opvolgen. Hij (‘of zij’ hoef ik er nog steeds niet aan toe te voegen, helaas!) heeft grote schoenen te vullen.
Je hebt ons keer op keer de spiegel van Jezus voorgehouden, ook als we die liever niet wilden zien.
De geest zal overuren maken de komende weken om al die kardinalen in hun hart te raken, zodat ze in eer en geweten kiezen voor iemand die nodig is voor de Kerk in onze tijd. Hier in het westen hopen we op een ‘progressieve’ paus. Maar misschien is dat niet waar het echt op aankomt. Misschien zullen we moeten leren om onze eigen weg te zoeken. Om als groep met de erfenis van Jezus het vuur brandend te houden. Om een warme groep te zijn, een open kerk, waar we de hand uitsteken naar iedereen. Waar we ervoor zorgen dat veel mensen zich thuis kunnen voelen. Een plek van hoop en troost, van delen en meeleven, van helpen en vechten, van protesteren en zeggen waar het op staat, van verstilling en gebed, van zingen en vieren. En dat alles rond Jezus, onze broer en Heer.
Dag paus, jij rust nu in vrede. Wij hebben er hier nog wat werk aan.
