Elke dag opnieuw — Koen Vlaeminck [standpunt]

Telkens als ik een zin intik, wis ik hem zuchtend weg. Kan ik niet beter zwijgen? Is niet elk woord, een woord te veel? Ik weet het niet, ik twijfel.  

In de Canvas-documentaire Godvergeten getuigen slachtoffers van seksueel misbruik in de Kerk. Jonge levens werden onherroepelijk beschadigd door wie hen had moeten beschermen. Slachtoffers werden niet gehoord, laat staan erkend, en botsten tegen de hoge en gesloten muren van een kille Kerk. De reputatie van het instituut werd door zijn hoogste gezagdragers boven het lijden, de littekens en de vragen van slachtoffers geplaatst. De verontwaardiging van de samenleving is helemaal terecht. 

Het is een hoofdstuk dat we nooit mogen vergeten of afsluiten, uit respect voor de slachtoffers en hun naasten, voor wie het misbruik ook nooit vergeten of afgesloten zal zijn, maar ook om er voor altijd uit te leren. Het verleden kan helaas niemand ongedaan maken, maar op de dag van vandaag en morgen hebben we wel vat. Om te beginnen vragen slachtoffers aan de Kerk om te luisteren en het onrecht dat hen is aangedaan te erkennen, ook vanuit het instituut. Ze vragen om werk te maken van een daadkrachtig beleid rond misbruik, van welke aard ook. Opdat anderen niet dezelfde gruwel zouden moeten ondergaan. De Kerk in ons land ondernam de voorbije jaren al verschillende stappen, maar die stappen moeten we blijven zetten, elke dag opnieuw. Terecht sprak aartsbisschop Luc Terlinden kordate taal: ‘We moeten ons blijven afvragen: is het genoeg? Wat kunnen we nog meer doen?’

Ik sprak zondag met Lea, een vrolijke bezige bij in de parochiegemeenschap. Niets is haar te veel: ze bezoekt zieken, helpt bij de catechese en zorgt voor bloemen in de kerk. Zondag ontbrak haar spontane joviale lach en er waren ook geen bloemen in de kerk. ‘Ik ben tegelijk kwaad, ontgoocheld en verdrietig. Wat die mensen is aangedaan, is verschrikkelijk. Ik weet het niet meer.’  

Ik vond toen geen woorden, maar Lea, als je dit leest, blijf vooral verontwaardigd en boos. Laat die gedeelde verontwaardiging je tot kracht worden, zodat je weer kan stralen voor al wie jou nodig heeft. Want als ik zelf geen woorden meer vind en de tranen in mijn ogen staan, dan put ik moed uit de belangeloze inzet van mensen zoals jij. Ik heb jouw lach nodig. 

Reageren? Mail naar koen.vlaeminck@kerk.net