Hartverwarmend

Aanstaande zondag mogen we de vierde adventskaars aansteken. Licht en warmte, hoe klein ook, ter bestrijding van duisternis en kilte. Symboliek die geen toelichting nodig heeft, het verhaal vertelt zichzelf. Aftellend naar Kerstmis kunnen we de donkere dagen aanvaarden, omdat we weten dat het licht op komst is. Schoonheid is vooral waardevol op het moment dat ons verlangen het grootst is.
Vier weken lang brachten we u zaaiers van hoop, vandaag voor het laatst. Zou het? Natuurlijk niet, u treft die zaaiers elke week aan in Kerk & leven, het jaar rond. Toch wilden we hen tijdens de advent in het bijzonder in de schijnwerpers plaatsen. Ze zijn immers hartverwarmend. Zoals Ellen De Stoop sport toegankelijk maakt voor jongeren met autisme, zoals Agnes Pas op haar tachtigste het leven omarmt, zoals Josiane Loyens en Hubert Hex minderjarige vluchtelingen uit verre landen opvangen, zo wilt u toch meer mensen om u heen? De daden van die mensen leggen de betekenis van het christendom beter uit dan eender welke zin wij hier kunnen neerpennen.
Hun verhalen komen op het juiste moment. Het lijkt wel alsof we de afgelopen weken werden bedolven onder een lawine van slecht nieuws, van bedreigingen alom, van frustratie en woede. De hoge coronacijfers, daarover hebben we al zo vaak geschreven. Vluchtelingen die in de vrieskou op hun beurt wachten bij het Klein Kasteeltje, om er asiel aan te vragen. De oorlogsdreiging van Russische troepen die verzamelen aan de Oekraïense grens. Energieprijzen die ons stekende pijn ter hoogte van de portefeuille bezorgen. Hooligans die voetbalstadions transformeren in helse oorden. Vissen die niet langer eetbaar zijn door hoge dosissen PFAS. Een hardvochtige militaire dictatuur in Myanmar die een verkozen politica veroordeelt tot gevangenisstraf. Er lijkt geen einde aan te komen.
Gaat het [node:field_streamers:0] dan zo slecht met de wereld? Gedeeltelijk is de negatieve nieuwsstroom natuurlijk te wijten aan het feit dat de media nu eenmaal kicken op slecht nieuws en dat we tegenwoordig berichten uit de hele wereld krijgen. Tegelijk zijn alle bovenstaande problemen reëel. Niet toevallig kozen de bisschoppen van België deze tijd uit om ons allen moed in te spreken. „Alleen een volgehouden solidariteit biedt echte toekomst”, luidt hun boodschap. Dat wordt inderdaad de opgave.
Hoe solidair zijn we met z’n allen wanneer het er echt op aankomt? Zien we haveloze schooiers, of zien we mensen in nood? Ervaren we coronamaatregelen als een aanslag op onze vrijheid, of als een kans om anderen bij te staan wanneer zij het zwaar hebben? Maken we van een jonge vluchteling een bedreiging, of openen we onze huizen en harten voor wie alles achterliet? Toegegeven, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Niemand van ons is op elk moment solidair, maar we worden toch keer op keer geroepen.
In ons Dossier herontdekken we deze week de werken van barmhartigheid. Ze klinken wat oubollig, niet echt meer eigentijds. Veel naakten lopen er tegenwoordig niet rond en gevangenen bevrijden doet u beter niet letterlijk. Toch blijven die werken bruikbaar, mits we ze juist begrijpen en actualiseren, zo leren we van drie mensen met uiteenlopende expertise.
„In al zijn menselijkheid toont Jezus dat God niet die almachtige heerser is, maar allereerst een lieve, barmhartige God”, zegt Walter Krikilion in ons Dossier. Uitkijken naar de nakende geboorte van Jezus van Nazareth is niet iets dat ons overkomt, maar iets waarvan we deel uitmaken. We zijn niet louter toeschouwers, we bepalen mee de betekenis van Kerstmis. De kersttijd is tegelijk een geschenk en een uitnodiging. Hartverwarmend zijn is een talent waarmee we allemaal werden geboren.