De Kerk als bonsai - Bart Decancq [column]
Ik ben fan van bonsais, boompjes in lage potten. Dagelijks slurpen hun wortels bijna hoorbaar het water binnen en verdelen via een ingenieus systeem van wortelvezels de voedingsstoffen naar de wortelvoet, de stam, takken en de blaadjes. Ze kregen de prachtige vorm doordat iemand met veel geduld de takken heeft geleid en ondersteund.
Kerken zijn eerder hoge bomen met diepe wortels; soms vergroeid en knoestig en soms ook met een diepe wortel die op zoek ging naar een waterader om krachtig en levendig te blijven. Het wortelstelsel van die kerken vond voeding diep in de humuslaag van een christelijk verleden.
De vele kapelletjes op knooppunten van de Vlaamse veldwegen waren een beetje de Kerk in bonsai-vorm.
Ze verwezen nog naar de band tussen de grond waarop ze staan en de mensen die leefden van de voedingsstoffen van de grond waarop ze leefden, vanuit de humuslaag van een christelijke overlevering die ze gevormd had.
De bonsai krijgt vorm via de kleine wortels die hij horizontaal vormt en die in de wisselwerking met de wirwar van blaadjes een levensproces gaande houden. Boomwortels sterven af als er boven de grond geen leven meer is, als er geen bladeren meer zijn die licht opnemen en de levenscyclus vernieuwen. Kerken sterven als er bovengronds geen gemeenschappen meer zijn die inspireren; die het Licht opnemen en de cyclus van het leven vernieuwen. De grootste wortels houden het nog een lange tijd vol, maar laat het nu juist de allerfijnste wortels zijn die belangrijk zijn voor de groei. Als er bovengronds geen leven meer is en ze niet meer functioneel zijn, sterven precies die kleine wortels af. Dat mogen we niet laten gebeuren.
Bart Decancq is provinciaal van de salesianen van Don Bosco