Leo De Weerdt – 3 momenten van (niet-)alledaagse schoonheid
De woorden in een kinderboek (voor volwassenen)
‘Ik wou’
Ik wou dat ik iets mooier, iets aardiger, iets leuker,
iets vrolijker, iets vlugger, iets slimmer, iets moediger,
iets grappiger, iets spannender, iets bijzonderder was,
dan ik nu ben en dat iemand tegen mij zei:
'Neen hoor, zoals je eerst was, was je precies goed.'
Dat ben ik ook! Ik weet het!
Het prentenboek Ik wou van Ingrid Godon en Toon Tellegen (uitgeverij Lannoo, 2011) bevat mijmeringen en uitspraken vanuit het standpunt van de getekende figuur die de lezer raken en doen glimlachen en aanzetten tot nadenken.
Op basis daarvan werd ook een oog- en oorstrelende voorstelling gemaakt die tot eind januari te zien was in verschillende theaters in Vlaanderen en Nederland en waarin beeldende kunst, literatuur en muziek samenvloeien.
(Bekijk het filmpje onderaan deze pagina.)
Een artikel over (on)afhankelijkheid
Afhankelijkheid wordt in onze hedendaagse cultuur gezien als een vorm van falen, schrijft Rebekka de Wit. Het is een kant van onszelf die we liever niet zien: onze afhankelijkheid. Zo worden ook de grote vragen van het leven geïndividualiseerd, en verwachten we dat mensen daar op eigen houtje invulling aan geven. Mensen zijn vaak ziek omdat ze ernstig eenzaam zijn.
In haar boek Afhankelijkheidsverklaring zocht ze naar beelden die op een of andere manier de illusie van onafhankelijkheid kunnen ontmaskeren. De Wit verwijst o.a. naar een gevangenis als plaats die aangeeft hoe heftig het doorsnijden van onze afhankelijkheidsrelaties kan inwerken op ons menselijk bestaan en hoe men hierdoor in een vacuüm terechtkomt.
In de wereld van de gevangenis verliest men niet enkel zijn identiteit, maar ook alle verbindingen die de mens als persoon nodig heeft.
Je bent iemand met hobby's, bepaalde kleren en je hebt vrienden en familie, je staat in een netwerk van verbintenis. Je kunt je niet voorstellen hoe ingrijpend het is als je daaruit plotseling wordt gehaald. Rebekka De Wit vertelt tot slot in deze bijdrage over de rol van de aalmoezenier in dit gebeuren, dit doet ze op een heel fijne en voor mij ook juiste manier.
• Artikel 'Als we onze afhankelijkheid zouden vieren' op Brainwash.
De schilderijen van de Boissoudy
De schilder François-Xavier de Boissoudy heeft in Frankrijk — maar ook hier bij ons in België — vooral bekendheid gekregen door zijn cyclus over de barmhartigheid. Daarin tekent hij scènes die laten zien hoe Jezus in de evangelieverhalen omgaat met de mensen die hij onderweg ontmoet: hoe hen verwelkomt, geneest, enz…. Een houding die zoals je vaak in de evangelies leest de omstaanders aanspreekt, ergert of verbaasd en die de Boissoudy op een treffende manier weergeeft in zijn werken.
François-Xavier de Boissoudy, geboren in 1966 in Cambrai, is afgestudeerd aan de Penninghen School of Art in Parijs. Zijn carrière als kunstenaar nam een nieuwe wending na, zoals hij dat zelf verwoordt, zijn bekering in 2004. Voortaan, zegt hij, 'hebben mijn schilderijen slechts één doel: mijn eigen spirituele ervaring bemiddeld door en in mijn werken en vooral via het lichtspel erin, op te roepen en te delen met anderen...
Een zacht en weldadig licht dat de werkelijkheid van het leven omarmt.
Een stil licht dat niet vernietigt maar onthult.'
Over kunst heeft iedereen een mening, maar achter elk werk van de Boissoudy zit een geloofsverhaal dat de verbeelding aanspreekt, de ziel van de toeschouwer beroert en hem of haar van binnen raakt. Een aantal van zijn nieuwe werken zullen te zien zijn in een tentoonstelling van 06 maart tot 21 april in Toulouse.
(Schilderij rechts: L'aveugle de Jéricho uit 2015)