Leo De Weerdt — 3 momenten van (niet)alledaagse schoonheid (12/4)

Een geurige bezinning op Stille Zaterdag

‘Als de aroma’s van allerlei kruiden en oliën het leven van Christus omkaderen vanaf zijn geboorte tot aan zijn verrijzenis, dan geldt dat nog meer voor het paasmysterie dat in een atmosfeer van geuren is ingebed. Het zijn de aroma's die het verband leggen tussen Goede Vrijdag en de ochtend van de verrijzenis. De rust van Stille Zaterdag is als een oase die dit parfum laat opwellen. De vrouwen, overweldigd door verdriet, verlaten hun huizen gevuld met de reuk van wierook, geurige oliën en aromaten die ze voor de Heer hadden klaargemaakt en begeven zich naar de lentetuin. Ze weten nog niet dat dit goede en fijne bouquet de opstanding van hun meester laat opwellen en zijn overwinning op alle vormen van dood en verrotting. De sabbat, de dag van Gods rust, is als het ware gelegd op een tapijt van geurigheid ingesloten tussen de voorbereiding ervan door de vrouwen en het brengen van de balsem en de mirre naar het graf.’

‘Evidemment’ van France Galle

‘Dit mooie lied schreef en componeerde Michel Berger voor zijn echtgenote France Gall na de onverwachte dood van hun beider goede vriend en zanger Daniel Balavoine. Het lied roept het stille verdriet op van zovele mensen dezer dagen voor de dood van hun geliefde.

Deze week werd ik zelf door twee verhalen diep geraakt. Een vrouw die me belde met de boodschap dat haar moeder (91) overleden was in het woonzorgcentrum waar ze verbleef. Dat ze geen afscheid had kunnen nemen van haar moeder blijft aan haar knagen en doet haar zoveel verdriet.

Het tweede verhaal is dat van een bejaarde man die ik leerde kennen in de gevangenis. Na enige jaren kon hij vervroegd de instelling verlaten omdat hij woongelegenheid had gevonden in een bejaardenhuis. Zijn dochter belde me vorige week om te melden dat haar vader er was overleden. Ik had hem toen hij de gevangenis verliet nochtans beloofd om hem nog eens op te zoeken…

Michel Berger schrijft over de plotse dood van onze geliefden: ‘We hebben er een soort van bittere smaak aan overgehouden, als een voorproef van onze eigen fragiliteit. En dan is er nog de woede van de onmacht die ons achtervolgt en de veelzeggende stiltes. En al de vragen waarmee we blijven zitten …Dat slaat nergens op. Maar natuurlijk zullen we blijven verder dansen en zullen we zoals kinderen blijven verder lachen... Maar niet meer zoals voorheen.’

Een kruis in een landschap

‘Een kruis dat opduikt in een landschap, op het kruispunt van twee wegen, bij de ingang van een kerk of bij een klooster op de top van een berg. De uitgestrekte armen van een door de eeuwen aangetaste en afgesleten Christusafbeelding van zijn martelaarschap of op dat moment als een gebaar van omhelzing — boven een landschap, een stad of aan de monding van een rivier ... van hout of steen.

Het is een halteplaats, als de laatste ‘zichtbare’ plek.

Na een gepaste begroeting geef ik me vol vertrouwen over aan het ‘onzichtbare’ en bevestig met de woorden van Paulus, dat ook ik alleen Jezus wil kennen én Jezus gekruisigd (1Kor2,2). Mijn blik op het leven wordt hierdoor niet vernauwd noch mijn gezichtsveld aanstootgevend versmald. Integendeel: er is geen grens meer en ik word meegenomen voorbij dit punt van zichtbaarheid naar een andere plaats, een échte ruimte die mijn ogen kunnen zien en dat mijn geest alleen niet kan bedenken. Een ligging waar geen enkele eigendomsakte je zomaar de toegang verschaft.’