Hoe wij onze draai vinden op een appartement in Brussel

'Je bent raar', zegt de tiener tegen zijn vader, die zin heeft om te huilen en een mis bij te wonen. Toch lukt het wel, met 4 op een stadsappartement.

Waar kan de stedeling nog naartoe die op een appartement woont en geen stadstuin heeft? lees ik in De Standaard van 25 maart 2020.

Al 11 jaar wonen mijn vrouw en ik in Schaarbeek. Met kinderen. Zijn wij gek? Neen. Tegenover de vooroordelen staan vele troeven: werk, school, park, sport, cultuur, bibliotheek en pastoor vlakbij.

We leven graag in ons dorp. Dorp, ja.

We wonen in een aangenaam en ruim appartement met zicht op groen. Het bevindt zich in een 100 meter hoge woontoren, de Brusiliatoren. De vele architecten die er wonen, zeggen ons dat het gebouw iets speciaals uitstraalt. Ik bekijk het pragmatischer: in de toren wonen heeft het voordeel dat je de toren niet meer ziet.

Jij bent raar, zei mijn tienerzoon me vorige week. Het was woensdagnamiddag en we wandelden in het park. Vele mensen genoten er van de zon en de eerste lentewarmte. In de verte zag ik Stella en haar mama Daniëlle frisbeeën. Op een vlak stuk gras trapten buren Bert en zoon Lukas een balletje. Mijn zoon en ik liepen in onze voetbaltenue op een hellend pad.

Ik zei hem dat ik zin had in twee dingen: een potje wenen en een mis bijwonen. De tienjarige reageerde: Jij bent raar! Ik legde uit dat ik vooral verlangde naar de opluchting die een huilbui kan schenken. Het zijn tenslotte emotionele, ja rare tijden.

Af en toe laven we ons aan een goede preek en woord van hoop in de zondagsmis. In goede en zeer goede dagen. Gemeenschap vormen in de stad doet ons deugd.

Werken en zorgen tegelijkertijd

De toestand is hopeloos maar niet ernstig. De eerste manische maandag van deze thuiswerkvasten voelde ik mij ambetant. Anders gaan werken met zoon en dochter in huis? Dat viel tegen, voor iedereen. Aan het einde van de dag overheerste onbehagen en een soort van schuldgevoel.

Alsof je noch de arbeid, noch de kinderopvang volbracht had zoals je zou willen.

Dinsdag was een topdag voor onze zevenjarige dochter (foto). Om 9 uur startte de les. Online, via Skype. Met dank aan een bereidwillige juf die via video enkele kinderen onderrichtte. Het lukte wonderwel. Ons meisje was een hele voormiddag vlijtig en geconcentreerd. Tot vreugde en trots van de thuiswerker. En zoonlief maakte hardwerkend wiskunde-oefeningen. Vredig in zijn kamer. In de namiddag nam een buur-vader onze dochter en enkele vriendinnen mee voor een fietstochtje langs het kanaal. Ze keerden tevreden terug.

Sinds woensdag werkt ook mijn manager en liefdesgezellin thuis. We stellen het goed samen. In goede en kwade dagen. Een bekend kleuterliedje leek begin vorige week aan de orde: Mamaatje, die zal kijven. Papaatje, die zal slaan. Ja, er zijn wel eens woorden in het gezin. Pa is al eens minder rustig. Met vier in een appartement lukt het ons gelukkig wonderwel.

Iedereen doet zijn best. De zon en het park doen de rest. We wandelen, joggen, fietsen.

Met een vriend-papa en zijn kroost hebben mijn zoon en ik al enkele pittige voetbalpartijtjes achter de rug. ’s Avonds, van zes tot zeven. Vrijdagavond, in de regen, was voorlopig de leukste. 11-10 verloren na de golden goal van Fons, maar genoten van het malse gras, de spelvreugde van de kids en die spectaculaire redding met mijn fluo oranje keeperhandschoenen. Jammer maar begrijpelijk dat dergelijke samenscholingen sinds enkele dagen verboden zijn.

Donderdag 19 maart 2020 zal de geschiedenis ingaan als de definitieve doorbraak van de videoconferentie.

Dochter Skypete, zoon Zoomde met juf en klasgenoten, vrouw vergaderde via Teams - laptop op de strijkplank - met de collega’s.

Ik kon en wilde niet achterblijven. Na een korte chat met een handige en hulpvaardige collega, bleek dat ook mijn team slechts enkele klikken verwijderd was van een videoconferentie. Leve Teams. Enkele seconden later belandde ik in de huiskamer van mijn teamleden. Ik engageerde mij prompt om dergelijk video-overleg voortaan op voorhand aan te kondigen en in te plannen. Dat werd geapprecieerd. Ik moest zelf bekomen van deze razendsnelle binnenkomer.

Vrijdag hebben wij deze bijzondere week rustig neergelegd. We vinden onze draai en routine. ’s Middags soep met boterhammen, ’s avonds hello stress. Je weet wel, mijn vrouw bestelt Hello Fresh. Maar ik maak het klaar. Eerlijk: wij zijn fan, een stappenplan dat je even bezig houdt, verstrooiing biedt en een uitdaging bezorgt. Een in zijn eenvoud ijzersterke formule: samen aan tafel en lekker eten. Dag per dag.

Auteur: Jurian Van Parys