Oudere lezers reageren verbolgen: ‘Schrijf ons niet af’

De uitspraken van CM-voorzitter Luc Van Gorp blijven de gemoederen beroeren. Veel oudere lezers voelen zich persoonlijk aangesproken.

Lieve Wouters

Tientallen lezers reageerden via mail op het standpunt ‘Je leven (terug)geven’, waarin we stilstonden bij het voorstel van Van Gorp om gezonde 80-plussers de mogelijkheid te geven ‘hun leven terug te geven’ wanneer ze het voltooid achten en levensmoe zijn. Gezonde ouderen kunnen zich best nog inzetten voor de samenleving, als we hen tenminste niet afschrijven vanaf hun pensioen, zo stelden we. ‘Duwen we hen niet te gauw in de luie zetel om te ‘genieten van het leven’? Ik vrees dat het net in die luie zetel is dat veel gezondheidsklachten ontstaan.’

Heel wat lezers zijn inderdaad verbolgen over het voorstel van Van Gorp en voelen zich eens te meer als oudere opzij geschoven. Een greep uit de reacties:

Ik ben 87 jaar en ben zeer onthutst van het artikel van de CM voorzitter over het uit het leven stappen van ouderen. Welke kronkels heeft die man in zijn hoofd om tot die conclusie te komen? Gelukkig zijn we nog redelijk gezond en kunnen wij ons ten dienste stellen van mensen met zekere noden. Walter Vermote
Ik ben 86 en bijlange niet levensmoe. Behandel ouderen niet zoals kleine kinderen maar geef ze het gevoel nuttig te zijn op een of andere wijze. Schrijf ze niet af en laat ze deelnemen aan de dagelijkse activiteiten op de manier die voor hen gepast is. Arthur Tibau
Zelf heb ik sinds mijn jeugd een chronische ziekte, sinds mijn veertigste ben ik arbeidsongeschikt, ik doe met veel vreugde een beetje vrijwilligerswerk (meer dan 2 of 3 x per week anderhalf uur lukt niet), verder heb ik contact met familie en vrienden, probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen… Ik ben ervan overtuigd dat zelfs als je niets meer kan 'doen', je leven nog zinvol blijft. Je kan bidden voor zoveel intenties, je kan bidden tout court: om bij God te zijn, voor Hem is elke seconde van je leven zinvol tot op het einde. Voor je familie en vrienden trouwens ook. Wat wel waar is: vele ouderen en zieken raken vereenzaamd. Kan daar nog méér op ingezet worden dan er al gedaan wordt? Griet van der Herten
Doet sterk denken aan de film Plan 75, waar men ouderen 'sterk aanbeveelde' een 'pilletje' te nemen als dienst aan de maatschappij. Dacht dat dit lugubere fictie was? Geerte Mortelmans
Het voorstel klopt goed met het gevoel 'op pensioen' te moeten gaan. Ik wou nog graag werken, maar mocht niet meer. Nu doe ik al 5 jaar vrijwilligerswerk en ben nu aan het jobhoppen: ik wil graag iets anders aanvatten en jaag mijn oorspronkelijke droom na in mijn pensioen als vrijwilliger. Ik heb nog veel en graag te geven! Lut Van Holder
Er zijn inderdaad vele mogelijkheden om zich in te zetten, om nog zinvol in het leven te staan als gepensioneerde, als niet meer tot de 'rechtstreeks' actieve bevolking behorend. Ook hier zijn vele vacatures waar direct geen bijscholing voor hoeft. Misschien hebben wij in onze maatschappij hierbij een duwtje in de rug nodig, zeker als het om opdrachtjes graag gaat die wij gratis aan de gemeenschap kunnen teruggeven. Hier zou de voorzitter best wat energie kunnen aan besteden. René Hendrickx
Ik vind het verschrikkelijk dat zo'n voorstel uit de CM komt terwijl van daaruit Samana juist de kar trekt met zieken en senioren en werkt naar een bewust en gelukkig leven voor onze mensen ondanks beperking. Rosette Huygen
Wat heeft die meneer Van Gorp in zijn hoofd gekregen om zulke kwetsende dingen te schrijven en te zeggen? Op 6 mei word ik 89 jaar, 5 jaar geleden is mijn goeie echtgenote overleden maar ik ben nog niet van plan nu al mijn leven terug te geven. Integendeel, als diaken emeritus probeer ik iedere dag mijn leven te geven en dienstbaar te zijn voor mijn 5 kinderen en hun gezin, voor mijn 10 kleinkinderen. Ik ben nog altijd pastoraal verantwoordelijk in een WZC, waar ik de mensen ga bezoeken, en elke maandag ga ik er voor in een gebedsviering. Ook in onze pastorale eenheid ben ik pastoraal werkzaam, breng ik de communie bij zieken, ik ben proost van Samana en Okra. Neen, ik ben nog niet van plan mijn leven terug te geven. O.L.Heer zal daar wel over beslissen. Achiel Vergaerde
Ook in de Kerk worden ouderen soms aan de deur gezet in een poging de jeugd meer aan te spreken. Nu kuis ik als oudere alleen nog de kerk met een aantal andere ouderen. Verder zet ik mij in om het beeld dat wij hebben van ouderen te corrigeren via de gemeentelijke seniorenadviesraad. Rita Michielsen
Ik ben zelf bijna 88 en ik leef nog graag. Ik ben wel beperkt in mobiliteit, maar ik brei nog voor een goed doel. Zuster Noëlla Verstraeten
Zinsverbijstering, ontering, minachting en bespotting in de richting van onze ouderen. En die idiopathische opinie staven met economische prognoses en dito budgetaire beschouwingen getuigt van een ideologische mindset waaruit alle personalisme, om niet te spreken van transcendentie, verdwenen is. Nietzsches 'sterke mens' triomfeert. Kan zo iemand aanblijven aan het hoofd van een zorg-organisatie die een C in haar logo voert? Nogmaals, mogen we van u en Kerknet verdere aanklachten tegen deze verdwaasdheid verwachten? Prof. em. Martin Moors
Al ben ik slechtziend en slechthorend en nog wat kwaaltjes. En ook mijn echtgenoot is nog niet levensmoe al heeft hij Alzheimer en moet 3 dagen per week naar GHB voor therapie. En dat kost veel … aan ons. Jammer voor meneer Van Gorp dat wij niet levensmoe zijn en niet willen worden. Onze kinderen en kleinkinderen, onze vrienden in de parochie enzoverder dragen goed zorg voor ons. En nog meer: ons christelijk geloof geeft ons en wie ons omringen veel sterkte en vreugde. Lieve Brouwers

Ervaringen van levensmoeheid

Twee lezers reageren met ervaringen van levensmoeheid. Die realiteit bestaat wel degelijk en het is helemaal niet zo eenvoudig om daarmee om te gaan, klinkt het. Een onderwerp dat zeker meer aandacht verdient vanuit maatschappelijke én religieuze hoek.

Mijn vader zaliger werd 101 jaar. Op zijn 94ste werd hij woonachtig in een wzc. Zijn laatste 3 levensjaren werd hij bedliggerig. Hij was absoluut niet dement maar toch had hij de wens om de volgende morgen niet meer wakker te worden. Als kind kwam dit wel aan. Ik troostte hem, of was het voor mezelf, en zei hem: ‘Blijf nog maar een beetje bij mij.’ Toen vloeiden de tranen op zijn wangen. Zo was hij min of meer gerustgesteld, denk ik. Een ander familielid had een vorm van Parkinson. Zij was totaal afhankelijk. Het is ook niet evident om steeds de verzorgende te ‘storen’! Zij uitte frequent de wens om er niet meer te zijn. Ook voor mezelf ben ik die mening toegedaan. Ik ben 73, géén partner, géén kinderen, géén familie, totaal alleen. Als het leven je geen comfort meer kan bieden, hoeft het voor mij niet meer. SF
Mama is 70+ en jammer genoeg het leven beu na tal van tegenslagen. Opnames hebben niet gewerkt omdat ze er geen zin in had. Een ‘spuitje’ zoals ze het zelf noemt, krijgt ze niet omdat ze niet uitbehandeld is. Praten wil ze niet. Na dit onderwerp gezien te hebben op het nieuws, hebben we er nog eventjes over nagepraat en gevraagd hoe ze er nu tegenover staat. Ze is het leven nog altijd beu maar wil blijven gaan. Maar op welke manier? Rianne Vyvey