Zij springt, hij vangt haar op. Het wonder is gebeurd

We zijn de weg kwijt. Het is zo donker rondom ons. We weten het niet meer...

Ik geraak aan de praat met een jong koppel dat zich ingeschreven heeft voor het weekend Samen naar meer van Marriage Encounter. Ze zijn elkaar kwijtgeraakt in de 6 jaar dat ze getrouwd waren.

Ze hebben een kindje, een job en een huis. Maar de droom voor hun leven samen is weg.

Op deze vrijdagavond staan ze hier met een verlegen glimlach en angstzweet in de handen. Wat zal dit weekend brengen? Wat komen we hier in ’s hemelsnaam zoeken?

Het Samen naar meer-weekend start. De begeleidende koppels brengen verhalen uit hun eigen leven. Verhalen van ontgoocheling omwille van het verschillend zijn, verhalen van kwetsen, van pijn beleven en het opgeven met elkaar. Maar er zijn ook de verhalen van kiezen om te beminnen, van helen en opnieuw beginnen. De aanwezige koppels worden regelmatig uitgenodigd om aan elkaar te vertellen hoe zij zich voelen, wat ze als moeilijk ervaren en wat ze nodig hebben. Ons jong koppel zit in de zaal met een dromerige alertheid, met verwarde interesse, met ongelovige hoop. En de verhalen doen hun werk. Het koppeltje waagt zich aan elkaar. Net als in een circus, zij springt en hij vangt haar op.

En terwijl je als begeleidend koppel gewoon je leven breekt en deelt, ben je onder je neus getuige van dit wonder.

Op datzelfde moment startte in dat weekend in Rome de synode. En ja, ik heb er die zondag aan gedacht. Maar ik wil eerlijk zijn: ik heb niet wakker gelegen van elke letter die in dat lijvige document te lezen staat. Dat laat ik over aan andere mensen. Als ik van iets wakker lig, dan is het van mijn verlangen naar echte kwetsbaarheid in die kerkgemeenschap die wij samen vormen en waartoe ik graag behoor.

Die kerk hebben wij zelf niet uitgevonden. Ooit was daar die speciale man die Jezus noemde. De manier waarop hij zonder voorwaarden alle mensen liefhad, sprak velen aan. Tot op van vandaag. Hij beminde ondanks verschil, hij luisterde zonder oordelen, hij vergaf ondanks misstappen. En hij zei ons: Dit is mijn lichaam. Dit is mijn bloed. Ik deel het nu met jullie. Doe dit ook zo in de toekomst om mij te gedenken. Blijf jullie leven breken en delen met elkaar op de kruispunten waar jullie elkaar tegenkomen.

Zo ons leven breken en delen met elkaar, is een permanente opdracht. Het is een weg van vallen en opstaan, een leven lang.

En stel je nu eens voor dat wij in onze kerk die weg samen zouden gaan met alle mensen en gezinnen, wat hun relatievorm ook is: mannen en vrouwen, jongeren en ouderen, moeders en vaders, alleenstaanden en echtgescheidenen, homo’s en lesbiennes, priesters en religieuzen. 

Stel je eens voor dat ze op de kruispunten waar hun levens elkaar tegenkomen, elkaar echt zouden beluisteren, elkaar zouden beminnen en vergeven. Stel je eens voor dat iedereen zou houden van elkaar als van zijn eigen lichaam. Dat mensen ondanks verschillen 1 lichaam worden, gewoon door hun leven te breken en te delen en zo te doen wat Hij ons gevraagd heeft. Stel je dat eens voor...

En laat ons dan maar zien wat er gebeurt als mensen zo op weg gaan. Misschien gebeurt dan, net zoals op het Samen naar meer-weekend, ook dan het wonder wel net onder onze neus. Het wonder van de kracht van kwetsbaarheid.