Waarom geen paus Bonaventura? – Lieve Wouters [standpunt]

Aan mijn tante zie je niet dat ze al 90 is. Maar in een ver verleden heeft ook zij ooit voor Kerk & Leven gewerkt. Of dat was alleszins de bedoeling. De priester die destijds hoofdredacteur was, liet haar enkel koffie halen. Ze hield het dan ook al gauw voor bekeken. ‘Hoe spannend en boeiend kan het geworden zijn te werken voor het parochieblad’, liet ze zich onlangs ontvallen. En zo is het maar net.

Tegenwoordig reizen we op en af naar Rome voor de ene grote gebeurtenis na de andere: een pausinterview, een wereldwijde synode over belangrijke hervormingen in de Kerk, het overlijden van de paus en nu het conclaaf voor de verkiezing van zijn opvolger. In de reacties van lezers die we ontvingen in ons online rouwregister, suggereerde iemand de naam Johannes-Franciscus, doelend op de erfenis van Johannes XXIII, de paus van het Tweede Vaticaans Concilie. Uiteindelijk zijn het de toenmalige besluiten die Franciscus I in de praktijk heeft willen omzetten.

Is een Franciscus II mogelijk? Dan denk ik spontaan: wie zou dat aandurven? Misschien kiest de nieuwe paus wel de naam van een van de opvolgers van Franciscus van Assisi, zoals Bonaventura. Wat een mooie naam, trouwens, die betekent: ‘goede reis, mooi avontuur’.

Wanneer ik dit schrijf, is het nog koffiedik kijken. Het kan alle kanten op. Uit de preken van vooraanstaande kardinalen tijdens de uitvaart van paus Franciscus en de rouwmissen de dagen nadien, komt toch al een duidelijke boodschap naar voren: zijn erfenis, zijn 'reis met het Volk van God', moet worden verdergezet. Zonder angst voor de uitdagingen en zonder oppervlakkige aanpassing aan de tijd. Trouw aan het evangelie van de barmhartigheid.

De mensen op het Sint-Pietersplein beaamden deze boodschap door hun massale aanwezigheid en enthousiasme. Na de begrafenis in de Santa Maria Maggiore nemen overigens ook aan de graftombe de lange wachtrijen nauwelijks af.

Het is niet meer zoals vroeger, wat een geluk!

Ook in Vlaanderen is de ‘Kerk van Franciscus’ al hier en daar voelbaar. Waar mensen niet hun kerkgebouw of oude gewoontes op de eerste plaats zetten, maar de uitgestoten mens onthalen en grenzen overwinnen om eucharistie te vieren. Christen zijn vandaag kost meer moeite, dat is waar. Niet iedereen wil of kan daar helemaal in mee, alle begrip, laat ons oplossingen bedenken waar mogelijk. Maar tegelijk zeg ik: ‘Het is niet meer zoals vroeger, wat een geluk!’

Reageren? Mail naar lieve.wouters@otheo.be