Waarom hulst zo populair is met kerst
Wie heeft als kind geen kerststukjes gemaakt in de klas waarin takjes spar en hulst verwerkt zaten? Ook vandaag is hulst, met zijn donkerrode besjes, een dankbaar stukje kerstdecoratie. De winterharde, groenblijvende struik is een taai stukje natuur dat vijftien meter hoog en meer dan honderd jaar oud kan worden. Hulst is tweehuizig: het zijn de vrouwelijke planten die besjes dragen. Behalve voor vogels zijn die overigens giftig voor mens en dier.
Hulst beschermt
Lang voor wij hulst begonnen te integreren in onze huizen, dook de plant al op omwille van zijn symboliek. De Romeinen stuurden elkaar takjes hulst als gelukswens, tijdens de Saturnus-feesten in december. Hulst is een trouwe aanwezige op midwinterfeesten en de Kelten hingen hulst aan hun woonplaats ter verering van de bosgeesten. Zij noemden hulst trouwens "tinne" wat vuur (warmte en licht) betekent.
De altijdgroene hulst draagt de belofte in zich van een nieuwe, vruchtbare lente.
Ook eigenschappen als moederschap, liefde, vertrouwen en begrip worden gelinkt aan het stekelige takje. Hulst zou boze geesten weren en het huis beschermen tegen blikseminslagen. Die beschermende eigenschap van hulst zie je ook in de natuur, want vogels gebruiken struiken graag als veilige broedplaats of vluchtoord tegen belagers.
Van kroon tot braambos
In christelijke context linkt men de hulststruik aan Jezus' doornenkroon, waarbij de stekelige blaadjes verwijzen naar de doornen en de rode besjes naar het bloed van Christus.
Er is daarnaast een legende die vertelt hoe hulst ontsproot op de plaatsen waar Jezus zijn voeten had gezet. En omdat het hout van de hulststruik zo hard is, beweren sommige bronnen dat het gebruikt werd voor het kruis waaraan Jezus stierf. Velen zien in een hulststruik ook het brandende braambos van Mozes.
Vandaag is hulst voornamelijk een decoratief kerstelement. Voor wie groene vingers heeft, is de struik - zowel solitair als bijvoorbeeld in een haag - absoluut een waardevolle toevoeging voor de vogels in de tuin.