Luc Van Looy droomt van kerk als accordeonspeler in treincoupé
Ontdek alles over de Synode over synodaliteit.
#1 Kerk als accordeonist
Onlangs zag ik een video waarin een accordeonist speelde in het compartiment van een trein vol volk. Hij begon heel schuchter te spelen, gewoon van op zijn plaats, de persoon naast hem vond dat allerminst passend. Langzamerhand echter werden de mensen nieuwsgierig en sommigen begonnen mee te zingen, na verloop van tijd zong iedereen in het compartiment uit volle borst mee.
Het beeld van de accordeonist die iedereen in de trein doet zingen, illustreert het werk van de missionaris die zich met voorzichtige vastheid inzet om iedereen te verzamelen rond een boodschap die leidt tot het algemeen goed, tot een betere wereld waar het aangenaam is samen te leven. We kunnen ons de vreugde voorstellen van die reizigers. Ze verlaten de trein vrolijk en vertellen aan iedereen die het wil horen, dat ze samen gezongen hebben.
#2 Steentjes verwijderen
Eerst moeten we een paar steentjes in onze schoen verwijderen, dingen die niet overeenkomen met de Kerk zoals Christus die droomde. Sinds de aanstelling van de clerus zijn er priesters die denken dat hun priesterwijding hen macht geeft over de gelovigen, dat ze tot een superieure klasse behoren. Paus Franciscus aarzelt niet om te zeggen dat de macht en het klerikalisme een grote hindernis vormt voor de groei van de Kerk in bepaalde streken.
Erger nog, klerikalisme is als een olievlek die ook leidinggevende leken besmet.
De klerikalist start met het bewustzijn van ‘ik’ of van ‘ik heb de anderen niet nodig’. In het synodale proces zal de clericus het moeilijk vinden om te aanvaarden dat hij het volk moet consulteren, eenvoudig omdat hij vreest zijn autoritaire positie te verliezen. Het is een steentje dat moeilijk uit de schoen te verwijderen is.
#3 Een immens koor
Vandaag volgt de Kerk Jezus’ rondtrekkende model door naar iedereen te luisteren en allen uit te nodigen om samen op weg te gaan, in de hoop dat dit zal leiden tot een harmonische muziek van een immens koor van gelovigen. De Kerk is er zich van bewust dat ze een lied zal moeten zingen dat verder reikt dan de individuele gelovigen, een lied dat ze wil doen horen door de hele mensheid.
Ze weet goed dat er dissonante klanken zullen zijn, van mensen die een ander lied willen zingen of vals zingen.
Ze weet dat ze een proces aanvangt dat kan tegengewerkt worden, dat niet iedereen op de tippen van de tenen zal staan om de Kerk te vernieuwen. Wie zich machtig voelt zal misschien vrezen invloed te moeten inboeten wanneer de leken het woord nemen, verschillende culturen zullen er van bewust moeten worden dat de Kerk universeel is, de rijken zullen de stem van de armen moeten beluisteren, enzovoort. Er is hierbij slechts één zekerheid, dat Christus nooit zal ophouden met zijn kerk op weg te gaan.
Hoe moet men tewerk gaan om een koor op te richten waarin geen enkele stem boven de andere uitsteekt?
Er is maar een dirigent. We kunnen hem ontmoeten in de Schrift.
Iedere christen wordt uitgenodigd om vreugdevolle liederen te zingen, strijdliederen, treurliederen, maar telkens in een enig koor om de precieuze gave van eenheid rond Christus uit te drukken. Wanneer we zo binnendringen in elke afdeling van de samenleving zal iedereen meegetrokken worden in een beweging van bekering en barmhartigheid.
