‘Nog nooit de deur gewezen’

Jeffry De Keyser is ziekenhuispastor in Turnhout en volgt opleiding HIGW

Het ziekenhuis AZ Turnhout heeft twee campussen, campus Sint-Jozef en campus Sint-Elisabeth. Met 26.000 opnames per jaar, ruim tweeduizend medewerkers, 180 artsen en assistenten is het een van de grootste werkgevers in de streek en een van de grote regionale ziekenhuizen in het land. In 2025 moeten de campussen Sint-Jozef en Sint-Elisabeth opgaan in een nieuw te bouwen ziekenhuissite met hoogbouw ten noorden van de stad. Sinds tweeënhalf jaar vormen beide campussen de werkplek van Jeffry De Keyser, pastoraal ziekenhuiswerker. Samen met twee collega’s staat hij er in voor de pastorale dienstverlening. Het engagement dat zo’n ‘baan’ vergt, blijkt niet te onderschatten.
„Wij zijn nog een van de weinige ziekenhuizen waar de pastores in wachtoproep staan, zeven dagen op zeven, vierentwintig uur op vierentwintig”, zegt De Keyser. „Jaarlijks komen er toch zo’n 150 oproepen buiten de uren binnen, bijvoorbeeld voor een ziekenzegening of een opvang bij een overlijden. Je weet als pastor nooit wat je te wachten staat als je wordt opgebeld. Ons uitgangspunt is steeds wat we voor iemand kunnen betekenen. Wij zijn er dan ook voor iedereen. Dat kan niet zonder de steun van het personeel en de directie.”
In de campus Sint-Jozef, aan de Steenweg op Merksplas, bezoeken we samen de kleine en stemmige kapel waar op zondag een woord- en communiedienst gehouden wordt en die altijd geopend is voor gebed. We lopen ook door de open ruimte op het gelijkvloers met onder meer een leenbibliotheek en waar op een doordeweekse voormiddag veel dagpatiënten en hun naasten zitten te wachten. Een ziekenhuis is niet enkel een bedrijvige bijenkorf, maar ook van plaats van ontmoeting. Pastoraal is dus ook gewoon een goed gesprek over wat een mens ter harte gaat.
Zoals overal tekenen secularisatie [node:field_streamers:0] en vervreemding van de Kerk ook hier de patiënten. „Ik stel me wel steeds voor als ziekenhuispastor en werd nog nooit de deur gewezen”, zegt De Keyser. „In een ziekenhuis hebben mensen plotseling tijd om na te denken en komen vele vragen boven. Ik sta steeds te kijken welk vertrouwen ik krijg. Of ik veel wordt geconfronteerd met geloofsvragen? Soms wel, soms niet. Door dit werk wordt alvast mijn eigen geloof meer concreet.”
Jeffry De Keyser rolde veeleer toevallig het kerkwerk in. Elf jaar lang werkte hij als opvoeder bij de broeders van Liefde, bij wie hij ook lid van de pastorale ploeg was. Vastgelopen in de sleur van die baan, besloot hij loopbaanbegeleiding te volgen en daar kwam het verlangen opborrelen om in de Kerk te werken.
„Hoe kun je mensen dragen? Dat is mijn grondvraag”, zegt hij. „Op vaak pijnlijke momenten kun je als pastor veel betekenen voor mensen. Bijvoorbeeld bij het overlijden van een pasgeborene. Dat brengt bij alle betrokkenen veel gevoelens met zich mee. Ik probeer me telkens zo klein mogelijk te maken, daardoor krijg je meer kracht. Als pastor probeer je ook te zoeken naar alles wat net niet wordt uitgesproken.”
De opleiding aan het Hoger Instituut voor Godsdienstwetenschappen aanvangen was een voorwaarde om te kunnen beginnen als ziekenhuispastor. „Ik had wel wat weerstand verwacht tegen al die jaren studie,” zegt De Keyser, „maar dat keerde snel. Een stevige opleiding is echt nodig. Ze geeft me wortels, waardoor ik steviger sta in het werk. Vooral de cursus spiritualiteit kwam sterk bij me binnen. Wat ik hier meemaak, wil ik kunnen neerleggen in een gebed vanuit het hart. Het verschil met opleidingen die ik voorheen volgde, is dat de cursisten in het HIGW elkaar dragen. Maar het is best wel pittig en zwaar. Niet te onderschatten dus.”